Nou, daar ben ik dan eindelijk weer met een update. Het is alweer een tijdje geleden en natuurlijk is er weer veel gebeurd. Als eerste was daar natuurlijk onze vakantie naar Nederland. Wat hebben we genoten, wat was het fijn om weer even de Nederlandse cultuur op te snuiven, om vrienden en familie te zien, om gewoon heel vertrouwd door mijn oude stad te rijden, overal de weg te weten, televisie te kijken en zelfs kunnen genieten van de reclames met de oude vertrouwde merken! De tijd is natuurlijk voorbij gevlogen!

De reis ging best goed, al was hij lang! Kaine gedroeg zich voorbeeldig in het vliegtuig, al heeft hij op de heenreis wel een keer over moeten geven. De tussenlanding in Ierland vond ik zelf het vervelendst, 6 uur met een kind in de buggy en een hoop handbagage zien door te brengen, terwijl je heel moe bent, niet echt fijn. Maar de aankomst in Nederland was dus fantastisch, we hebben veel dingen gedaan, Efteling, Beekse Bergen, speeltuinen, avondje stappen , lekker uit eten, gezellig de stad in, veel Nederlandse gerechten die ik zo gemist heb gegeten, veel dingentjes aangeschaft waar ik hier niet aan kan komen en verder gewoon genoten van het weerzien met familie en vrienden. Het was zo fijn om Kaine lekker te zien spelen met andere kindjes, iets wat hij hier toch wel mist. Zoals ik zal zei was het veel te snel voorbij, inmiddels ben ik alweer ruim twee maanden thuis en zijn de lekkernijen die ik mee gebracht heb wel zo'n beetje op en de Nederlandse tijdschriften alweer uitgelezen. Ik heb nu wel het idee dat ik er weer een tijdje op kan teren, al mis ik iedereen wel weer verschrikkelijk en kan ik ook niet wachten om volgend jaar weer terug te gaan!

Op het moment dat ik in Nederland zat was het hier in Maine extreem mooi weer (in nederland was het gelukkig ook mooi!), maar bij terugkomst was de temperatuur weer gezakt naar het vriespunt en lag er zelfs alweer sneeuw. We hebben nog een paar weekjes flink koud weer gehad maar sinds een paar weken is het hier dan ook gewoon lente. We hebben zelfs al een paar dagen super mooi weer gehad al is het op het moment ook alweer een week of twee erg druilerig.

We hebben vorige week helaas afscheid moeten nemen van de oma van Joe. Erg treurig. Ik heb haar zelf maar een keer mogen ontmoeten, toen alles nog gewoon goed ging, we zijn toen zelfs met haar op een cruise geweest. Helaas ging het de laatste jaren steeds slechter met haar gezondheid en zat ze sinds een paar maanden in een verzorgingshuis. twee weken geleden stopte  ze met eten. Ze werd overgebracht naar een hospice en afgelopen donderdag is ze overleden in het bijzijn van haar kinderen. Aangezien ze in New-Mexico was konden wij er zelf niet bij zijn. Haar wens was ook om onmiddellijk naar haar overlijden te worden gecremeerd zonder begrafenis of herdenkingsdienst en dat is ook gebeurd. Er was voor ons dan ook geen reden om af te reizen naar New-Mexico maar omdat ze haar as in Connecticut  uitgestrooid wil hebben hopen we over een tijdje daar wel bij te kunnen zijn.

Gelukkig zijn er ook leuke dingen te melden! Terwijl ik in Nederland zat, ging het hier niet echt lekker met Joe zijn werk. Wederom werden we erg teleur gesteld. In december was hij aangenomen onder het nom van: nu is het nog niet erg druk en kijken we hoeveel uren we je kunnen geven maar in de lente, zo vanaf Maart wordt het erg druk en zul je waarschijnlijk zelfs overuren moeten maken. Nou, prima, Joe vond het werk en het bedrijf leuk en zag het helemaal zitten. Helaas werden de uren in januari/februari wel heel erg weinig en zat hij soms 4 van de 5 werkdagen te wachten op een telefoontje. En uiteindelijk belde ze helemaal niet meer. Zelf hadden we het idee dat het met het bedrijf helemaal niet goed ging, als we langs het gebouw reden zagen / zien we ook alle werkbusjes en trailers gewoon op het parkeer terrein staan in plaats van onderweg of bij een klus. Maar goed, als dat zo is, laat je personeel dan ook iets weten! Thuis zitten wachten klinkt misschien wel lekker rustig maar er komt ook geen geld binnen! Uiteindelijk is Joe toch maar gaan solliciteren en gelukkig werd hij meteen bij een supermarkt aangenomen! Helemaal iets anders dus maar wel een baan met zekerheid, carrière mogelijkheden en het hele jaar rond werk!

Zelf ben ik de afgelopen weken druk bezig geweest met de zindelijkheid training van Kaine. Hij is nu drie en een half en ik dacht dat het onderhand wel tijd voor werd, al wou hij er zelf niets van weten. We zijn dus heel voorzichtig begonnen met het potje voor de t.v. te zetten, hem in een onderbroekje te laten lopen en hem te vertellen dat hij een cadeautje zou krijgen als hij op het potje ging. De eerste week was een drama, hij wou niet eens op het potje gaan zitten, alhoewel hij het wel heel rot vond als hij in zijn onderbroek had geplast met als gevolg dat hij alles op ging houden. na een week had ik hem zover dat hij in ieders geval wou gaan zitten en toen er per ongeluk wat druppeltjes in het potje vielen hebben we ook heel blij gereageerd met cadeautjes. vanaf dat moment vond hij op het potje zitten niet meer eng en begon hij, heel per ongeluk, af en toe in het potje te plassen. Hij wou wel steeds dat ik bij hem kwam zitten, hem vermaakte met boekjes en spelletjes en dergelijke, ik heb heel wat uren doorgebracht op de grond! De grote boodschap wou nog niet lukken maar we waren al heel blij met het plassen, zeker toen hij zelf aan begon te geven als hij een plas moest doen. Toen hij dat helemaal doorhad is het potje naar de badkamer verhuisd en hebben we een sticker kaart gemaakt waar na elk plasje gespaard kon worden voor een groter cadeautje. Omdat hij, als hij een grote boodschap moest doen op een rare manier begon te lopen zette ik hem op die momenten ook op het potje en alhoewel meestal nog onder groot protest en met veel tranen , begon hij dus ook dat langzaam maar zeker in het potje te doen. Het plassen ging inmiddels zo goed dat hij dat gewoon zelf alleen ging doen en nu, na een week of vier denk ik dat ik wel kan zeggen dat hij helemaal droog is! Als hij alleen gaat plassen gaat hij nog op het potje maar als ik meeloop of als hij moet poepen gaat hij zelfs op de gewone w.c.. Ik moet hem nog wel helpen met zijn broek maar wat een opluchting! Ik geef hem 's nachts nog wel een pull-up broekje aan maar eigenlijk is hij zelfs dan helemaal droog. Ik vond het een heel frustrerend iets, maar het was achteraf gezien toch de moeite waard. Ik ben heel trots op mijn grote vent!

En verder heb ik me helemaal gestort op mijn nieuwe hobby!
In Nederland was ik altijd wel bezig met iets doen voor dieren. Ik was uiteraard lid van de dierenbescherming en de dierenloterij, ik ving regelmatig kittens op voor een stichting en bracht af en toe eens een zak voer of kluifjes of iets anders wat iemand weg wou gooien naar het dieren asiel. Ik ben altijd al een enorme dierengek geweest en trek me het leed van dieren enorm aan. Hier in Amerika dus ook en alhoewel ik af en toe eens een bedrag aan de ASPCA of Humane society doneer (Nadeel van die organisaties is dat er zo enorm veel aan de strijkstok blijft hangen, een CEO meet een jaarsalaris van 6 cijfers, belachelijk!) en op internet altijd bezig met met het signeren van petities en het onder de aandacht brengen van dierenleed heb ik toch altijd dat gevoel dat ik niet genoeg doe. Ik zou heel graag vrijwilligers werk doen voor de plaatselijke dieren asiels maar aangezien ik geen auto heb, en de zorg voor Kaine lukt me dat niet. En tja, financieel hebben we het al niet erg breed dus grote bedragen uitgeven lukt ook al niet.Regelmatig surf ik naar de websites van lokale dierenopvang centra om te zien of er ergens hulp nodig was en ineens besefte ik, dat het weliswaar maar beetjes zijn, maar dat alle beetjes helpen en dat ik dus wel iets kan doen, hoe klein dan ook. Omdat het vrijwilligerswerk dus zal moeten wachten totdat ik; A. een auto heb (ik kan dan bijvoorbeeld elke dag met honden gaan wandelen en Kaine meenemen) of B. Kaine op school zit zodat ik buiten het wandelen ook kan gaan helpen met schoonmaken waar veel behoefte aan is en C. We een eigen huis hebben zodat ik weer kittens kan gaan opvangen, ging ik weer eens naar de verschillende websites en vond daar de zogenaamde wishlist. een lijst met de grootste behoeftes van het asiel. Nu staat uiteraard op bijna iedere wishlist voer bovenaan maar er staan ook andere dingen op waar je eigenlijk niet bij stilstaat: oude handdoeken, keukenrol, toiletpapier, honden en katten speelgoed en snacks, oude kranten, enz. enz. Dat was dus iets wat ik wel had: Oude handdoeken en dekens! Al snuffelend door mijn linnenkast vond ik buiten haddoeken en dekens ook nog oude hoezen van hondenbedden die ik zelf gebruikt had voor mijn honden, en zelfs hondenspeelgoed en riemen waar ik nooit afscheid van kon nemen na het overlijden van mijn honden. En hoe mooi zou het toch zijn als ik dit spul kan doneren aan een hond in een asiel die verder niets of niemand heeft? Ik besloot dus een heel pakket samen te stellen. En elke week in de dollar winkel 1 dollar uit te geven aan andere producten die ze nodig hadden. En als ik eens in de zoveel tijd de lege flessen inlever een grote zak voer van dat geld te kopen. En op internet rond te snuffelen naar gratis producten. Er zijn verschillende websites met coupons voor grote kortingen op bepaalde producten en ook gratis probeerzakjes van allerhande andere producten.
http://www.sayvings.com/ is bijvoorbeeld zo'n website. Elke dag wordt hij ge- update met nieuwe gratis samples. Ongelooflijk wat ik daar al heb gescoord. Bonnen voor een gratis blik kattenvoer, of hondenbrokjes, proefzakjes wasmiddel (ook iets waar asiels behoefte aan hebben: wasmiddelen en schoonmaakmiddelen) en alles wat ze niet nodig hebben hou ik gewoon lekker zelf!
En als ik boodschappen ga doen en toiletpapier of keukenrollen nodig heb, koop ik een grootverpakking en haal daar, 1 of 2 rollen vanaf en die gaan in de doneerzak. Merken we niks van ;), Gratis krantjes en dergelijke gooi ik niet meer weg maar bewaar ik. Ik snuffel in tweedehandswinkels zoals Goodwill en vind daar bijvoorbeeld een hondenriem voor 1 dollar! ik hou mijn ogen open bij garage en yard sales. Ik kijk op ebay en craigslist naar goede aanbiedingen.Ik bied mee op tennisballen die aangeboden worden door tennisverenigingen, soms gaat er een doos met 150 tennisballen weg voor 15 dollar! Een oud dekbed heb ik verknipt en vermaakt tot hondenbedden. Nu heb ik dus niet alleen de hoezen maar ze zijn ook nog eens gevuld! En als ik 's avonds voor de t.v. zit ben ik honden en katten speeltjes aan het maken. Ik ben altijd best creatief geweest, ben er alleen nooit zo goed in! Maar wat maakt het een hond of poes nu uit dat die zelfgemaakte beer of muis misschien niet zo professioneel is gemaakt? Ik knip de teen uit een oude sok, vul hem met wat kattenkruid en van dat witte spul dat in pluche beesten zit. Naai het hele spul dicht, naai er een paar oortjes, neus en oogjes op en klaar! De rest van de sok gebruik ik dan vaak weer om een zakje van te maken waarin een knisperend papiertje gaat, of een stukje plastic met wat rijstkorrels om het te laten rammelen en klaar is weer een speeltje! Oude pluche beesten waar Kaine niets meer mee doet knip ik open, haal er de vulling uit en stop er  een lege verpakking van bijvoorbeeld yoghurt in, naai het spul weer dicht en het is een hondenspeeltje! Oude truien, broeken en jassen, ik gebruik het allemaal! Ik teken er de afdruk van een beer op, of een hondenbot, knip ze uit, stop er zo'n piep ding in, of gewoon een opgerold stukje stof, en weer een hondenspeeltje klaar!
Ik vind het allemaal even leuk om te doen en heb nu toch het gevoel dat ik wat nuttigs doe zonder dat het me een vermogen kost! Ik kan bijna niet wachten om de eerste doos weg te brengen! Nog even doorsparen, verzamelen en knutselen ;)

 

Overigens worden alle katten speeltjes getest door mijn eigen katten, en ondanks dat ik af en toe wel eens een opengescheurde muis vind (dat kattenkruid is ook wel erg aantrekkelijk natuurlijk), zijn ze allemaal goedgekeurd ;)

Tot de volgende keer!

De tijd gaat zo snel! Dat valt me vooral op als ik de foto's van afgelopen blogbericht bekijk. Zaten we toen nog in de feestdagen nasleep, nu kijken we heel stiekem alweer uit naar de lente die heel af en toe zijn kopje al om het hoekje steekt. We hebben dit jaar zo geboft met de winter. Natuurlijk is het hartstikke koud, zo koud dat als je heel even buiten staat je de haartjes in je neus voelt bevriezen. Maar die sneeuw, dat vind ik hier toch het allerergste van de winter. Dat je altijd op moet passen als je de weg op gaat in verband met de gladheid, dat er zo vaak gestrooid moet worden dat ze soms in plaats van zout met zand strooien en alles in een vieze bruine drap veranderd, dat je auto daarom zo vies is dat als je er bij het instappen per ongeluk tegen aan leunt je de rest van de dag met een bruine modderplek op je jas of broek rond loopt. Dat je, als je bij je schoonouders op bezoek gaat moet uitkijken dat je je nek niet breekt als je door de sneeuw naar beneden moet lopen. En dat je tegen het einde van de winter gewoon geen wit meer kunt zien. Maar dit jaar viel het dus allemaal heel erg mee! We zitten nog in Februari maar als ik nu naar buiten kijk is er amper sneeuw meer te zien en het zonnetje doet zijn best om de laatste plekjes wit te laten verdwijnen.

Van de week besefte ik ineens dat ik me hier steeds meer thuis ga voelen. Ik moet soms stiekem wel eens lachen als ik besef dat ik de weg hier tegenwoordig beter weet als Joe. En dat ik geen moeite heb met het rijden in de drukkere steden zoals hem. Dat ik tegenwoordig zonder moeite de telefoon pak als ik naar een of andere instantie moet bellen of dat ik, zoals een paar weken geleden voor het eerst zelf online onze belastingaangifte invul en verstuur! daar liet ik in Nederland toch altijd iemand voor komen en dat kostte me dan al snel een 70 euro. Riep ik vorig jaar hier nog dat ik nooit iets van die Amerikaanse belasting zou begrijpen en dat ik er dan ook nooit zelf aan zou beginnen, dat had ik nu eenmaal in Nederland al die jaren al moeten doen en dat begreep ik al amper iets van, dit was helemaal ver van mijn bed maar na twee nutteloze tripjes naar het belastingkantoor hier, de eerste keer waren we een week te vroeg met onze aangifte, de tweede keer waren we te laat op de dag en zaten ze vol, besloten we er dan toch zelf maar voor te gaan zitten. En het resultaat mocht er wezen! Er zat een lekker bedragje aan te komen en (En daar kan Nederland dan weer iets van leren), als het goed is zou het bedrag binnen twee weken op onze rekening staan! In onze gedachten waren we het geld al aan het uitgeven, er zou een tweede autootje komen, Joe's auto zou eens flink onder handen genomen worden omdat die de laatste tijd wat probleemjes begint te krijgen, we zouden onszelf natuurlijk eens flink verwennen met dingen die we echt nodig hadden en tja....dan zou er toch nog steeds een bedragje overblijven...om naar Nederland te kunnen gaan?? Nu was het al wel duidelijk dat Joe zowiezo niet mee kon, hij kan van zijn werk niet zomaar een paar weken vrij krijgen en bovendien is de gemiddelde prijs van een ticket toch al snel rond de 800 dollar met een zakker naar beneden in de minder populaire tijden en een uitschieter naar boven in de vakantie periode. En we zijn natuurlijk met zijn drietjes, dat zou wel erg duur zijn, zeker als ik die weken in Nederland waarschijnlijk door ga brengen met het bezoeken van familie en vriendinnen, urenlang kletsen (In het Nederlands natuurlijk!) en hij er dan na een paar dagen waarschijnlijk al z'n buik van vol zou hebben. Ik durfde in eerste instantie dus eigenlijk niets te zeggen over "naar Nederland gaan". Twee tickets naar Nederland was toch een hoop geld enz. enz. maar gelukkig was het Joe die zelf zei, dan moeten jij en Kaine maar lekker een paar weekjes naar Nederland gaan! En ja, nu kan ik dus nergens anders meer aan denken, ik heb al uren doorgebracht op ticketzoekers en en andere websites op zoek naar de goedkoopste prijzen en beste vluchten, en ik heb ook al hele leuke prijsjes gevonden, en het geld staat inmiddels inderdaad op onze rekening maar helaas kan ik nog niet boeken want zoals we inmiddels gewend zijn gaat er bij mij nooit iets helemaal ineens lekker....ik zal het even uitleggen:

Een aantal jaren geleden ontdekte ik een klein knobbeltje in mijn oksel, daar ben ik toen na een tijdje mee naar de dokter geweest en die zei dat het waarschijnlijk een ingegroeid haartje was, of een ontsteking aan een haarzakje of iets dergelijks. Dat knobbeltje is ook nooit meer weggegaan, soms werd het wat groter en net als ik dacht, misschien moet ik toch maar weer eens terug naar de dokter slonk het weer. twee weken geleden voelde ik het knobbeltje weer groter worden, groter dan het ooit was geweest en voor het eerst begon het ook pijn te doen. Toch maar een afspraak gemaakt bij de dokter. tegen de tijd dat ik die afspraak had was het gegroeid naar het formaat van een flinke knikker. De dokter keek er eens naar, voelde er eens aan en vertelde dat het inderdaad een oud ontstekinkje kon zijn dat opnieuw was gaan irriteren en omdat mijn lichaam in de loop van de jaren die ontsteking zelf heeft ingekapseld, zal dat knobbeltje ook nooit uit zichzelf weggaan maar kan wel steeds voor problemen blijven zorgen. Hij gaf me antibiotica en wou dat ik het zo snel mogelijk weg liet halen door de chirurg. Ontzetten balen, want ik wil nu gewoon zo snel mogelijk naar Nederland maar kan dus niet boeken omdat ik niet weet wanneer ik de oproep krijg of aan de beurt ben. Inmiddels ben ik eigenlijk ook wel heel blij dat er iets aan gedaan zal worden want de knikker groeide in een paar dagen tijd uit naar het formaat golfbal, vrijdags kreeg ik een telefoontje dat ik dinsdag bij de chirurg langs moet komen maar ik was bang dat het tegen die tijd al te laat zou zijn, dat ding stond werkelijk op knappen en ik had al visioenen van een opengescheurde oksel met liters bloed en een groot gapend gat. Gelukkig viel dat mee, er scheurde zaterdag inderdaad een heel klein stukje huid open, waar genoeg vocht en andere viezigheid uit kwam druppelen om de druk er af te halen en om de golfbal weer terug te brengen naar formaat kleine knikker. De pijn is bijna weg en morgen hoor ik dus wat en wanneer ze er iets aan gaan doen en dan kan ik eindelijk mijn tickets gaan boeken: Holland, here we come! Eindelijk....

Vorige week was het Valentijnsdag en ik sta er nog steeds van te kijken hoe groots dat hier gevierd word. Natuurlijk vond ik het in Nederland leuk om een kaartje, bloempje of wat dan ook te krijgen maar zou Joe er niet aan denken of het vergeten lig ik daar nog geen seconde van wakker. Hier kan dat volgens Joe dus echt niet!! Sterker nog, Oma's kopen wat voor hun kleinkind, kleinkind wat voor oma, pa en ma kopen wat voor kind enz. enz. het was hier op Valentijnsdag dan ook een uitwisseling vaan kaarten, chocolade en kleine cadeautjes. Ach, toch wel leuk. Joe en ik besloten om dit jaar voor elkaar eens flink uit te pakken. Omdat we op Valentijnsdag niet in vol gereserveerde bioscoopzalen en restaurants wouden gaan zitten besloten we het te verschuiven naar vrijdagavond. En als cadeau elkaar iets te geven wat we allebei al heel lang heel graag willen, een tablet pc. Voornamelijk omdat er een e-reader op zit. Ik hou erg van lezen en dat vind ik nog steeds het meest ontspannen als het in het Nederlands is. Nu ben ik ook nog eens een hele snelle lezer. Ik heb een boek meestal in een paar dagen uit. Mijn eigen verzameling boeken ben ik dus inmiddels al voor de tweede of derde keer aan het lezen. Ik heb een paar keer een boek uit Nederland besteld, (duur!) en een paar keer een boek opgestuurd gehad. Heel lief, maar eigenlijk het geld niet waard, omdat ik die boeken dus inderdaad na twee dagen al uitgelezen in de kast kon zetten. Zo'n e-reader zou voor mij dus ideaal zijn en Joe, die ook veel leest alleen een stuk langzamer en die koopt zijn boeken meestal tweedehands, wou er dus ook graag 1 maar dan vooral omdat hij er als enthousiaste gamer ook spelletjes mee kan spelen en op internet kan. Nou, de tablets zijn inmiddels aangeschaft en we zijn er zo blij mee! Ik heb er ondertussen al zo'n 150 boeken op gedownload en in minder dan een week al 4 uit gelezen. En ook alvast wat muziek en filmpjes voor Kaine, voor straks in het vliegtuig ;)

Vrijdagavond hebben we dus Valentijn gevierd in Bangor. Dat is zo'n leuke stad, ik heb daar altijd veel meer een Nederland gevoel. Leuke grote "malls" om te shoppen, leuke eettentjes, kroegjes en ook voor de kinderen is er van alles te beleven, rolschaatsbaan en twee grote overdekte speeltuinen waarvan we er 1 inmiddels met grote regelmaat bezoeken. We zijn eerst lekker gaan eten in een tentje waar we bij toeval terecht kwamen en waar ook een Irish pub bij zat. Heel leuk en lekker! daarna zijn we voor het eerst naar het Casino gegaan. Hier in Maine zijn echte casiono's met speeltafels enzo niet toegestaan dus het zijn alleen maar gokapparaten maar we waren verbaasd hoe ontzettend mooi en groots het opgezet was. Je kon er bijvoorbeeld ook live op de paardenrace gokken. Via grote beeldschermen kon je dan de race volgen. We hebben er lekker een aantal uurtjes doorgebracht, de drankjes waren gratis en we gingen uiteindelijk met een kleine 50 dollar winst naar huis! Voor herhaling vatbaar!

Ik heb de afgelopen maand eigenlijk niet zoveel foto's gemaakt besef ik nu maar dat haal ik volgende maand in Nederland vast wel in!

Het gaat eigenlijk op het moment allemaal wel weer lekker hier. Het was nog even een paar weekjes spannend omdat het werk van Joe toch weer even stil kwam te liggen, het was er gewoon erg rustig en omdat hij er als laatste bij is gekomen was hij dus ook de eerste die ze "niet nodig hadden". gelukkig liet zijn baas hem af en toe een dagje komen om het magazijn op te ruimen of wat dingen op te halen enzo, wat ons toch het gevoel gaf dat ze hem niet kwijt wouden ofzo. Toen het toch wel erg lang begon te duren en hij zich afvroeg of hij dan toch maar weer ergens anders moest gaan solliciteren belde ze vorige week gelukkig op en is hij inmiddels weer lekker aan het werk.

Ik wil toch even afsluiten met twee foto's die ik zelf erg grappig vind. Een antal weken hoorde ik ineens: Look mama! look! Ik kijk op en zie dat Kaine het brilletje van Mister Potato head op Fluffy had gezet. Ze bleef er nog redelijk rustig mee zitten ook! Net een professor toch?

De andere foto is van de Eekhoorn waar ik het in mijn vorige bericht al over had. Nog steeds gooi ik elke dag wat voer en ze worden zo brutaal. Soms klimmen ze gewoon in het venster om binnen te kijken, maakt ze niet uit of de poezen er zitten of niet. Een paar weken geleden ben ik met mijn camera voor het raam gaan zitten, zachtjes tikkend en ja hoor, met een sprongetje zat mijnheer (of mevrouw?) tegen het raam en had ik hem wel erg dichtbij op de foto! Dat blijft toch leuk, de natuur zo dichtbij! Een vos die langs je raam loopt of, zoals een aantal weken geleden, een brutale dikke kalkoen die op zijn gemakje door mijn raam naar binnen staat te gluren.

Ok, dit was het weer voor nu, volgende keer hopelijk met wat berichten uit Nederland!

Tot snel!

Happy 2012!

En dan zitten we ineens in het jaar 2012! Nou ja, ineens? We hebben natuurlijk eerst nog even Kerst gehad. Voor het eerst hier in Amerika in ons eigen huisje wat het toch wel een stuk leuker maakt als vorig jaar. Zelf een kerstboom uitzoeken en versieren met mijn eigen Nederlandse decoraties. En wat zijn de bomen hier toch mooi! Maine is niet voor niets de pine tree state natuurlijk. Was een kerstboom uitzoeken in Nederland meestal een karweitje dat enig werk

nodig had; te kaal, te dik, te dun, te klein, te groot...hier zijn ze gewoon allemaal perfect en dus was het meer een kwestie van waar verkopen ze de goedkoopste! Al snel vonden we een adresje, bij een benzinepomp notabene, waar ze bomen verkochten vanaf een tientje. We vonden dus al snel een boom die perfect was voor ons huisje en na een kleine discussie, Joe houd van heel bont, gekleurde lampjes, veel tierelantijntjes en kleurige onrnamentjes vonden we al snel een middenweg. Gewoon witte lampjes binnen in de boom, gekleurde lampjes buiten en mijn geliefde bruine ballen binnen met hier en daar een speciaal ornamentje, zoals Kaine's first christmas ornamentje, Nederlandse klompjes die mijn nichtje net voor kerst had gestuurd en het

vuurtorentje dat ik voor mijn eerste kerst in Amerika had gekregen. Met het idee dat ik ieder jaar iets speciaals bij koop hebben we over een paar jaar waarschijnlijk alsnog de bonte kerstboom waar Joe van houd en kan ik er langzaam maar zeker aan wennen.

De rest van het huis en de buitenboel was ook snel in kerst sfeer gebracht, compleet met stockings voor onszelf en de poezen en toen was het heel veel inkopen doen, heel veel kerstkoekjes en fudge maken, en wachten op kerstochtend!

Kerstochtend was natuurlijk helemaal geweldig. De avond ervoor, kerstavond waren we bij de ouders van Joe uitgenodigd, allemaal heel gezellig (en vooral verplicht) maar ik kon eigenlijk niet wachten op het snoetje van Kaine de volgende ochtend als hij alle cadeaus onder de kerstboom zou zien liggen. En ja hoor, de volgende ochtend kwam hij me, gelukkig niet al te vroeg, wakker maken en vroeg ik hem of hij dacht dat Santa vannacht geweest was? We waren namelijk helemaal vergeten koekjes en melk klaar te zetten, blijkbaar ben ik toch nog niet helemaal

gewend aan de Amerikaanse tradities. Maar jawel, zij Kaine, Present from santa under de

sismastwee! Thomas! Ik moet even uitleggen dat Kaine helemaal verslaafd is aan alles wat met Thomas the train heeft te maken, in elke winkel gaat hij meteen op zoek en weet wonderbaarlijk genoeg meestal zelfs bij de supermarkt nog een Thomas tijdschrift of iets dergelijks te vinden. We hadden Santa dan ook goed ingefluisterd dat alles welkom was, zolang het op de een of andere manier maar met Thomas of treinen te maken had. Gelukkig had hij goed geluisterd, zelfs zo goed dat we er bij Kaine af en toe de rem even op moesten zetten omdat hij de enorme stapel cadeaus in minder dan tien minuten al voor de helft open had gerukt. Thomas the train treinset, Thomas bellenblaas, Thomas boeken, Thomas puzzels, Thomas slippers, hier en daar

een naamloze trein, een trein schilder set, een tussendoor gesmokkelde Sesamstraat Pyjama,

Superman snowboots, nog meer voorleesboekjes, een stocking vol met snoepgoed, en nog veel

meer. Ook voor ons zelf en de poezen waren er cadeautjes en 's middags kwamen ook opa en

oma nog met een zak vol cadeaus waaronder een zeer welkome magnetron en dvd-speler voor mama en papa. Kortom, het was allemaal een grote bende maar ook een groot feest!

Het eten was een lekkere mix van Nederlandse gerechtjes met onder andere een zalmcocktail vooraf, kalkoen als hoofdgerecht en cake en cupcakes als na-gerecht en toen was de kerst alweer voorbij! Tweede kerstdag kennen ze hier nog steeds niet maar gelukkig hadden we de volgende dag omdat het zondag was gewoon allemaal nog vrij en hebben we een lekker opruim en verder niks doen dagje gehad. De dagen erna was het nog even moeilijk om Kaine weer in het normale ritme te krijgen met al dat snoepgoed en verwennerij. Hij vraagt zelf nu af en toe nog om presents maar ik heb hem toch echt duidelijk gemaakt dat het voorlopig weer voorbij is!

Oud en nieuw was net zoals vorig jaar weer saai. Ik geloof dat ik kan zeggen dat het echt de dag is waarop ik Nederland het meeste mis! Dat twaalf uur gevoel, naar buiten met een glas in je hand, kijken naar het vuurwerk en daarna nog even de stad in of iets dergelijks. Hier komt er geen mens naar buiten en vuurwerk is er helemaal niet. We hebben dus met zijn drietjes, Kaine hield het goed vol tot twaalf uur, naar de ball drop op t.v. zitten kijken, bellen met Nederland had ik uiteraard om 18.00 uur al gedaan aangezien ze daar al in 2012 zaten, en zo gleden wij dus 6 uur later ook heel kalmpjes het nieuwe jaar binnen.

Tot ieders verbazing maar voornamelijk tot ieders tevredenheid, zitten we nog steeds zonder sneeuw! De dag voor kerst begon het voor de derde keer dit jaar flink te sneeuwen en hadden we toch een witte Kerst maar de volgende dag was alles alweer bijna verdwenen en na nog een nachtje met flink wat regen was het de dag daarna gewoon helemaal weg! Het is uiteraard ontzettend koud buiten, en daar kleden we ons dan ook lekker warm voor als we naar buiten gaan maar geen sneeuw! geweldig gewoon. Ik ga er vanuit dat we ons portie vast nog wel krijgen maar hoe dan ook, de lange witte winter zoals vorig jaar, van Oktober tot mei, dat gaat niet meer gebeuren dit jaar!

Vandaag heb ik een adresje gevonden voor twee van de kittens. Erg blij mee, heb er niet eens veel moeite voor hoeven doen. Op craigslist vroeg iemand naar twee poezen, het liefst uit het zelfde nest zodat ze samen op konden groeien, na een paar mailtjes en foto's over en weer hebben we besloten dat ze zondag naar hun nieuwe baasje gaan, ze zijn dan ruim tien weken en het feit dat moederpoes krols is en geen tijd meer heeft voor haar babies maakt voor ons duidelijk dat ze groot genoeg zijn om op eigen pootjes te staan. Erg jammer natuurlijk, ze zijn zo leuk! Maar goed, wie ons kent weet het waarschijnlijk al, we hebben besloten nummer 3, Lumpy Space Princess gewoon te houden, hihi.

Ook buiten hebben we vriendjes gemaakt. Een paar weken geleden heb ik voor het eerst wat oud brood naar buiten gegooid. Ik had in een artikel gelezen dat het dit jaar voor veel dieren een moeilijke winter gaat worden, dat heeft iets te maken met minder eikels aan de bomen en dergelijke. Veel dieren zullen de winter dit jaar niet overleven. Nu weet ik ook wel dat dat dagelijkse stukje brood dan ook maar een druppel op de gloeiende plaat is, maar goed, binnen een dag hadden we een flinke grijze eekhoorn onder het raam zitten. Was hij die eerste dagen nog erg voorzichtig en schrok van elke beweging voor het raam, nu zit hij vaak 'smorgens al te wachten en kijkt ons en de poezen al knabbelend aan zijn brood en nootjes onverschrokken aan. Dachten we eerst nog dat hij toch wel erg vaak van vorm verwisseld, soms lijkt hij wat dikker als andere dagen, inmiddels hebben we hem ook al eens samen met zijn partner zien zitten. Mr.

and Mrs. grey noemen we ze.

Het allerbeste nieuws voor ons, nog net aan het einde van het jaar was de nieuwe baan van Joe. Zaten we eind november, begin december best een beetje in zak en as, nu ziet de toekomst er ineens weer een stuk rooskleuriger uit. Zoals elk jaar zag het er aan het begin van de winter niet goed uit met werk. Joe had het goed naar zijn zin bij het bedrijf waar hij begin zomer was gaan werken, alleen, net zoals bij zoveel bedrijven hier, was het na de eerste sneeuwbui over met werk. Met de belofte van zijn baas dat hij in het voorjaar gewoon weer terug kan komen ging Joe op zoek naar een tijdelijke andere baan. In de tussentijd vroeg hij unemployment aan, de Amerikaanse w.w. zeg maar. Nu was dat maar bar weinig en we zagen dan ook eigenlijk niet echt zitten hoe we de rekeningen en dergelijke moesten betalen zolang hij geen ander werk had. Gelukkig gaf iemand hem de tip dat er bij een bedrijf hier vlakbij gezocht werd naar nieuwe mensen. Nu is Joe al zijn hele leven schilder en dit was een insulatie bedrijf maar niet geschoten is altijd mis dus ging is hij er op een middag gewoon binnen gestapt. Waarschijnlijk een van de beste stappen van zijn leven want hij werd aangenomen! met erg fijne vooruitzichten! Om te beginnen werkt hij 4 dagen van 10 uur en is hij elke vrijdag vrij, lekker! Ook doen ze aan winstuitkering, zijn ze heel redelijk met salaris verhogingen en hebben het hele jaar rond gewoon volop werk. Hij heeft het er erg naar zijn zin, en tja, jammer voor zijn vorige baas, maar hij heeft besloten dat hij gewoon lekker bij dit bedrijf blijft werken. Hopelijk is dit voor ons het eerste opstapje om langzaam maar zeker naar een eigen huisje te gaan kijken!

Ik sluit af met iedereen alsnog een heel fijn 2012 te wensen!

Tot snel!

Halloween, thanksgiving en andere feesten

De hoogste tijd voor een update! We hebben het zo maar druk gehad de afgelopen weken. Feestdagen, verjaardagen. Voor ons lijkt in deze maanden elke keer weer alles tegelijkertijd te komen.Zo hebben we inmiddels de verjaardag van Kaine, van mezelf en van oma alweer achter de rug. Kaine begint nu een beetje te begrijpen wat een verjaardag inhoud, wat het natuurlijk extra leuk maakt. Ik vind het nog steeds erg jammer dat we op zijn verjaardag niet veel bezoek krijgen, mijn familie woont uiteraard in Nederland en de overige familie van Joe woont ook ver weg. Kaine gaat nog niet naar school of clubjes dus vriendjes heeft hij hier nog niet. Voor hem maakt het gelukkig nog niet veel uit, hij was blij verrast met de versieringen toen hij 's morgens beneden kwam en is de rest van de dag natuurlijk goed verwend door ons en opa en oma. De week na zijn verjaardagen kwamen er zelf nog cadeautjes uit Nederland dus eigenlijk bleef zijn verjaardag nog een tijdje door gaan wat het extra leuk maakte voor hem.

Het allerleukste in oktober vonden we toch wel Halloween! Onze eigen ingang hadden we al helemaal in Halloween sfeer versierd maar het was toch nog even afwachten wat Kaine nu van het echte halloween gebeuren, trick or treat, zou gaan vinden. Hij was weliswaar erg blij met zijn draken pak, hij wou het op de dag van halloween zelfs de hele dag aan maar of hij het 's avonds ook nog allemaal zo leuk zou vinden wisten we niet. Zelf hadden we ons ook verkleed, zodat hij

begreep dat het normaal was om in een kostuum de straat op te gaan en zo togen wij die avond samen met opa en oma naar Belfast. In ons dorp liggen de huizen allemaal erg ver van elkaar en moet je dus echt met auto van huis naar huis rijden wat het natuurlijk niet zo leuk maakt maar in Belfast is er een hele lange straat/woonwijk die er om bekend staat helemaal los te gaan op Halloween , politie op de einde van de straat zodat de kids veilig op straat kunnen lopen en natuurlijk een heleboel verklede kindjes en versierde huizen. Kaine vond het gelukkig hartstikke leuk! Zeker toen hij doorkreeg, dat als hij dat gekke zinnetje wat ik al de hele week met hem ge-oefend had, Trick or treat, dat hij in eerste instantie uitsprak als dikke tiet en daarna meer klonk als Tjikketjiet, tegen de mensen aan de deur zei, hij daarvoor snoepjes in zijn emmertje kreeg! We hebben een dik uur met hem door de straat gelopen totdat hij zo moe was dat hij bij papa op de schouders moest. Als afsluiting nog even naar de MacDonalds, die bijna uit zijn voegen barsten van de andere halloween vierders en toen was het weer voorbij. Erg leuk!

Onze eigen ingang/entree:

De dag voor Halloween viel hier overigens de eerste sneeuw van het jaar, een flink pak dat gelukkig ook snel weer weg was waarna we nog een paar weekjes redelijk weer hebben gehad en afgelopen week is het tweede pak gevallen. Nog iets meer dan de eerste keer maar omdat het weer daarna weer vrij zacht was is ook dat alweer bijna weg. Gelukkig, maar het doet je weer beseffen dat het nu toch echt winter aan het worden is en dat het binnenkort dus allemaal weer wit gaat worden en dat we dan waarschijnlijk maandenlang in de sneeuw blijven zitten. Bah, zo geen zin in!

Verder zijn we in Oktober nog "verblijd" met drie nieuwe tijdelijke bewoners! Toen we hier een paar maandjes woonde, bleek het bij de ouders van Joe niet zo goed te gaan met de poes die daar gebleven was. Of ze ons, of de andere poezen nu gewoon heel erg miste, we weten het niet maar ze werd erg mager en depressief. Na lang nadenken en overleggen besloten we haar toch maar op te gaan halen, niet zeker wetend of ze daar nu erg blij mee zou zijn want hier mogen de poezen absoluut niet naar buiten. De eerste dag ging het goed, de tweede dag had ze kans gezien om het hele gaas scherm dat we hier voor alle ramen en deuren hebben eruit te duwen en was mevrouw dus weg. We vonden het verschrikkelijk naar omdat ze hier natuurlijk de weg niet kent, en we

aan de ene kant aan een hele drukke doorgaande weg wonen en aan de andere kant aan een bos

. Onze angst was dus dat ze terug naar Joe's ouders zou gaan lopen, iets waar ze met alle meren

die tussen onze huizen in liggen, waarschijnlijk niet in zou slagen en de kans dat ze dus compleet zou verdwalen, aangevallen zou worden door groot wild of doodgereden door een auto was erg groot. Na twee dagen zoeken gaven we eigenlijk de moed al bijna op, tot ik overdag ineens gemiauw onder ons raam hoorden en mevrouw, nadat ik het scherm weggehaald had, vrolijk naar binnen kwam gespronegn. Godzijdank! Diezelfde dag hebben we de schermen met extra spijkertjes en hele sterkte tape vastgezet en hebben we grote raam ventilatoren gekocht zodat

we de ramen nog maar een stukje open hoeven te doen en voor frisse lucht de ventilators aan kunnen doen. Dit hielp! Mevrouw zat keurig binnen, leek zich er ook wel bij neer te leggen totdat ik op een avond een enorme knal hoorde, op onderzoek uit ging en ontdekte dat ze op Kaine's

kamer helemaal boven op zijn raam een klein kiertje had gevonden waar ze zich uit had gewurmd en van enorme hoogte naar beneden was gesprongen. Mijn eerste schrik was of ze de val wel had overleefd, ja dus want er was geen poes meer te bekennen. Toen begon weer de schrik of ze wel terug zou komen al waren we nu wel iets minder bezorgd omdat we wisten dat ze waarschijnlijk toch wel in de buurt zou blijven en gelukkig stond ze de volgende ochtend

inderdaad weer onder het raam. Daarna hebben we alles zo goed beveiligd dat ze echt met geen mogelijkheid meer naar buiten kan maar helaas waren die twee ontsnappingen voldoende om te zorgen dat mevrouw zwanger werd en zo kreeg ze eind oktober wederom in Kaine's kledingkast 3 kittens. Met moeder en kroost gaat alles nu prima, ze is hier nu helemaal gewend, ze ziet er ook weer lekker gezond uit, haar vacht glanst weer en ondanks dat ze nu echt niet meer naar buiten kan laten we haar in het nieuwe jaar als de kleintjes naar hun nieuwe eigenaars zijn toch

maar steriliseren. Er zijn immers al genoeg poezen in de wereld en ondanks dat die kleintjes toch

wel weer erg schattig zijn weet ik ook maar al te goed dat het vinden van een huisje voor zo'n

kleintje ook het einde betekend voor een van de vele poezen in de overvolle asielen. Zucht...

Zoals ik de afgelopen keer schreef zijn we deze maand gaan tippen. Klinkt allemaal heel spannend maar dat valt mee. Tippen is het afbreken, of knippen van takken van kerstbomen. Van deze takken, tips dus, maken ze kerstkranzen die in de staten buiten Maine, waar deze speciale bomen amper of niet te vinden zijn, voor vele dollars verkocht worden. De, voornamelijk tuincentra, bedrijven die deze kranzen maken bieden dan ook een bepaald bedrag per pond voor deze tips en een middagje tippen levert vaak ruim 100 pond op. Om een centje extra te

verdienen in deze dure maanden, besloten we dan ook om op de dagen dat Joe niet hoefde te werken en Kaine bij oma kon blijven, te gaan tippen. Op zich best leuk, met een muziekje op de koptelefoon, een knaloranje jas of vest aan (het is immers ook jachtseizoen en jagers schieten op alles wat beweegt behalve oranje), de bossen in en snoeien maar. Helaas is het duidelijk te

merken dat iedereen momenteel alle zeilen bij moet zetten om in de slechte economie wat extra's te verdienen en leveren de kerstkranzen dit jaar blijkbaar niet zo veel geld op als anders want we zagen regelmatig truckladingen vol tips voorbij komen bij de tuincentra en op een gegeven moment hadden ze daar gewoon genoeg tips voor het jaar. Met ons kleine auto-tje vol tips konden we natuurlijk niet op tegen die trucks en uiteindelijk leverde het ons dan ook niet heel veel geld op maar het was voor mij weer eens een nieuwe ervaring en bovendien hadden we nu

ook een hele stapel tips die we zelf konden gebruiken. In middels hebben we zelf een mooie krans gemaakt voor de voordeur, en gaan we nog wat kerststukjes en andere creatieve dingen maken de komende tijd want ja, thanksgiving is inmiddels voorbij en dat betekend hier toch echt dat de kersttijd is aangebroken, overal zie je de buitenboel al versierd, we gaan zelf volgende week aan de slag, en ook heb ik bij heel veel huizen al de kerstboom binnen zien staan. In Nederland zou ik dat echt veel te vroeg vinden en met de kerstboom zetten wacht ik hier ook nog een paar weekjes maar automatisch word je hier toch een beetje mee in het kerstgedoe getrokken.

Ik moet wel zeggen dat deze foto de mooiheid van de krans geen eer aan doet, in het echt is ie veel mooier, voller en heeft een betere kleur.

Zoals ik zei, hebben we ook Thanksgiving achter de rug en dit jaar was het voor ons best bijzonder. Zoals de meeste mischien wel weten hebben Joe en ik elkaar leren kennen door een online game genaamd Soldier of Fortune. Wij spelen dit spel nog steeds, hebben zelf een server en een clan en daardoor een grote kennissenkring verspreid over de hele wereld. Een aantal van de mensen in deze groep hebben we zelfs wel eens in het echt ontmoet maar de meeste kennen we al jaren maar alleen online. Dit jaar is een van onze leden, een jongen uit India, stage aan het lopen in Connecticut. Het leek hem een hele leuke kans om ons een keer te ontmoeten en omdat hij met thanksgiving vrij was, en alleen, vroeg hij of hij langs mocht komen. Natuurlijk vonden wij dit ook leuk en bovendien vier je thanksgiving met vrienden en familie en hoor je niet alleen te zitten! Het maakte wel weer duidelijk hoe afgelegen we hier zitten voor iemand die geen auto

heeft, zoals deze jongen dus. De enige betaalbare oplossing om hier te kunnen komen was de Greyhound bus. Dat betekende wel dat hij bijna 16 uur in die bus moest zitten om hier te kunnen komen, een afstand die je met de auto in een dikke 6 uur kunt doen. Maar het was erg leuk, Kaine, die meestal toch wat verlegen is bij vreemde liet hem geen moment met rust, het thanksgiving eten bij de ouders van Joe was ook een succes, , zeker omdat de cultuurverschillen dan wel erg merkbaar zijn en hij bij alles moest vragen wat het was en hoe je het moest eten. Ik heb nog grapjes gemaakt over het feit dat wij "a real Indian" hadden voor thanksgiving, ook al was het dan niet helemaal de juiste Indiaan haha. Maar ook dat begreep hij niet helemaal omdat hij eigenlijk helemaal niet wist wat Thanksgiving nou eigenlijk betekende. Maar, nogmaals het was erg gezellig en omdat wij hier toch niet al te veel bezoek over de vloer krijgen hebben we hem verteld dat als hij met kerst ook alleen is, hij hier weer welkom is!

Tja, en dat was weer zo'n beetje de samenvatting van de maanden Oktober en November in Amerika. Nog twee dagen en we zitten alweer in december en ik heb het vermoeden dat die ook zo weer voorbij vliegt. Ik wens de lezers in Nederland een fijne Sinterklaas, wij slaan die dit jaar weer over omdat Kaine toch nog echt te klein is om het te begrijpen, misschien volgend jaar!

Tot snel!