ClaudiaUSA

De tijd gaat zo snel! Dat valt me vooral op als ik de foto's van afgelopen blogbericht bekijk. Zaten we toen nog in de feestdagen nasleep, nu kijken we heel stiekem alweer uit naar de lente die heel af en toe zijn kopje al om het hoekje steekt. We hebben dit jaar zo geboft met de winter. Natuurlijk is het hartstikke koud, zo koud dat als je heel even buiten staat je de haartjes in je neus voelt bevriezen. Maar die sneeuw, dat vind ik hier toch het allerergste van de winter. Dat je altijd op moet passen als je de weg op gaat in verband met de gladheid, dat er zo vaak gestrooid moet worden dat ze soms in plaats van zout met zand strooien en alles in een vieze bruine drap veranderd, dat je auto daarom zo vies is dat als je er bij het instappen per ongeluk tegen aan leunt je de rest van de dag met een bruine modderplek op je jas of broek rond loopt. Dat je, als je bij je schoonouders op bezoek gaat moet uitkijken dat je je nek niet breekt als je door de sneeuw naar beneden moet lopen. En dat je tegen het einde van de winter gewoon geen wit meer kunt zien. Maar dit jaar viel het dus allemaal heel erg mee! We zitten nog in Februari maar als ik nu naar buiten kijk is er amper sneeuw meer te zien en het zonnetje doet zijn best om de laatste plekjes wit te laten verdwijnen.

Van de week besefte ik ineens dat ik me hier steeds meer thuis ga voelen. Ik moet soms stiekem wel eens lachen als ik besef dat ik de weg hier tegenwoordig beter weet als Joe. En dat ik geen moeite heb met het rijden in de drukkere steden zoals hem. Dat ik tegenwoordig zonder moeite de telefoon pak als ik naar een of andere instantie moet bellen of dat ik, zoals een paar weken geleden voor het eerst zelf online onze belastingaangifte invul en verstuur! daar liet ik in Nederland toch altijd iemand voor komen en dat kostte me dan al snel een 70 euro. Riep ik vorig jaar hier nog dat ik nooit iets van die Amerikaanse belasting zou begrijpen en dat ik er dan ook nooit zelf aan zou beginnen, dat had ik nu eenmaal in Nederland al die jaren al moeten doen en dat begreep ik al amper iets van, dit was helemaal ver van mijn bed maar na twee nutteloze tripjes naar het belastingkantoor hier, de eerste keer waren we een week te vroeg met onze aangifte, de tweede keer waren we te laat op de dag en zaten ze vol, besloten we er dan toch zelf maar voor te gaan zitten. En het resultaat mocht er wezen! Er zat een lekker bedragje aan te komen en (En daar kan Nederland dan weer iets van leren), als het goed is zou het bedrag binnen twee weken op onze rekening staan! In onze gedachten waren we het geld al aan het uitgeven, er zou een tweede autootje komen, Joe's auto zou eens flink onder handen genomen worden omdat die de laatste tijd wat probleemjes begint te krijgen, we zouden onszelf natuurlijk eens flink verwennen met dingen die we echt nodig hadden en tja....dan zou er toch nog steeds een bedragje overblijven...om naar Nederland te kunnen gaan?? Nu was het al wel duidelijk dat Joe zowiezo niet mee kon, hij kan van zijn werk niet zomaar een paar weken vrij krijgen en bovendien is de gemiddelde prijs van een ticket toch al snel rond de 800 dollar met een zakker naar beneden in de minder populaire tijden en een uitschieter naar boven in de vakantie periode. En we zijn natuurlijk met zijn drietjes, dat zou wel erg duur zijn, zeker als ik die weken in Nederland waarschijnlijk door ga brengen met het bezoeken van familie en vriendinnen, urenlang kletsen (In het Nederlands natuurlijk!) en hij er dan na een paar dagen waarschijnlijk al z'n buik van vol zou hebben. Ik durfde in eerste instantie dus eigenlijk niets te zeggen over "naar Nederland gaan". Twee tickets naar Nederland was toch een hoop geld enz. enz. maar gelukkig was het Joe die zelf zei, dan moeten jij en Kaine maar lekker een paar weekjes naar Nederland gaan! En ja, nu kan ik dus nergens anders meer aan denken, ik heb al uren doorgebracht op ticketzoekers en en andere websites op zoek naar de goedkoopste prijzen en beste vluchten, en ik heb ook al hele leuke prijsjes gevonden, en het geld staat inmiddels inderdaad op onze rekening maar helaas kan ik nog niet boeken want zoals we inmiddels gewend zijn gaat er bij mij nooit iets helemaal ineens lekker....ik zal het even uitleggen:

Een aantal jaren geleden ontdekte ik een klein knobbeltje in mijn oksel, daar ben ik toen na een tijdje mee naar de dokter geweest en die zei dat het waarschijnlijk een ingegroeid haartje was, of een ontsteking aan een haarzakje of iets dergelijks. Dat knobbeltje is ook nooit meer weggegaan, soms werd het wat groter en net als ik dacht, misschien moet ik toch maar weer eens terug naar de dokter slonk het weer. twee weken geleden voelde ik het knobbeltje weer groter worden, groter dan het ooit was geweest en voor het eerst begon het ook pijn te doen. Toch maar een afspraak gemaakt bij de dokter. tegen de tijd dat ik die afspraak had was het gegroeid naar het formaat van een flinke knikker. De dokter keek er eens naar, voelde er eens aan en vertelde dat het inderdaad een oud ontstekinkje kon zijn dat opnieuw was gaan irriteren en omdat mijn lichaam in de loop van de jaren die ontsteking zelf heeft ingekapseld, zal dat knobbeltje ook nooit uit zichzelf weggaan maar kan wel steeds voor problemen blijven zorgen. Hij gaf me antibiotica en wou dat ik het zo snel mogelijk weg liet halen door de chirurg. Ontzetten balen, want ik wil nu gewoon zo snel mogelijk naar Nederland maar kan dus niet boeken omdat ik niet weet wanneer ik de oproep krijg of aan de beurt ben. Inmiddels ben ik eigenlijk ook wel heel blij dat er iets aan gedaan zal worden want de knikker groeide in een paar dagen tijd uit naar het formaat golfbal, vrijdags kreeg ik een telefoontje dat ik dinsdag bij de chirurg langs moet komen maar ik was bang dat het tegen die tijd al te laat zou zijn, dat ding stond werkelijk op knappen en ik had al visioenen van een opengescheurde oksel met liters bloed en een groot gapend gat. Gelukkig viel dat mee, er scheurde zaterdag inderdaad een heel klein stukje huid open, waar genoeg vocht en andere viezigheid uit kwam druppelen om de druk er af te halen en om de golfbal weer terug te brengen naar formaat kleine knikker. De pijn is bijna weg en morgen hoor ik dus wat en wanneer ze er iets aan gaan doen en dan kan ik eindelijk mijn tickets gaan boeken: Holland, here we come! Eindelijk....

Vorige week was het Valentijnsdag en ik sta er nog steeds van te kijken hoe groots dat hier gevierd word. Natuurlijk vond ik het in Nederland leuk om een kaartje, bloempje of wat dan ook te krijgen maar zou Joe er niet aan denken of het vergeten lig ik daar nog geen seconde van wakker. Hier kan dat volgens Joe dus echt niet!! Sterker nog, Oma's kopen wat voor hun kleinkind, kleinkind wat voor oma, pa en ma kopen wat voor kind enz. enz. het was hier op Valentijnsdag dan ook een uitwisseling vaan kaarten, chocolade en kleine cadeautjes. Ach, toch wel leuk. Joe en ik besloten om dit jaar voor elkaar eens flink uit te pakken. Omdat we op Valentijnsdag niet in vol gereserveerde bioscoopzalen en restaurants wouden gaan zitten besloten we het te verschuiven naar vrijdagavond. En als cadeau elkaar iets te geven wat we allebei al heel lang heel graag willen, een tablet pc. Voornamelijk omdat er een e-reader op zit. Ik hou erg van lezen en dat vind ik nog steeds het meest ontspannen als het in het Nederlands is. Nu ben ik ook nog eens een hele snelle lezer. Ik heb een boek meestal in een paar dagen uit. Mijn eigen verzameling boeken ben ik dus inmiddels al voor de tweede of derde keer aan het lezen. Ik heb een paar keer een boek uit Nederland besteld, (duur!) en een paar keer een boek opgestuurd gehad. Heel lief, maar eigenlijk het geld niet waard, omdat ik die boeken dus inderdaad na twee dagen al uitgelezen in de kast kon zetten. Zo'n e-reader zou voor mij dus ideaal zijn en Joe, die ook veel leest alleen een stuk langzamer en die koopt zijn boeken meestal tweedehands, wou er dus ook graag 1 maar dan vooral omdat hij er als enthousiaste gamer ook spelletjes mee kan spelen en op internet kan. Nou, de tablets zijn inmiddels aangeschaft en we zijn er zo blij mee! Ik heb er ondertussen al zo'n 150 boeken op gedownload en in minder dan een week al 4 uit gelezen. En ook alvast wat muziek en filmpjes voor Kaine, voor straks in het vliegtuig ;)

Vrijdagavond hebben we dus Valentijn gevierd in Bangor. Dat is zo'n leuke stad, ik heb daar altijd veel meer een Nederland gevoel. Leuke grote "malls" om te shoppen, leuke eettentjes, kroegjes en ook voor de kinderen is er van alles te beleven, rolschaatsbaan en twee grote overdekte speeltuinen waarvan we er 1 inmiddels met grote regelmaat bezoeken. We zijn eerst lekker gaan eten in een tentje waar we bij toeval terecht kwamen en waar ook een Irish pub bij zat. Heel leuk en lekker! daarna zijn we voor het eerst naar het Casino gegaan. Hier in Maine zijn echte casiono's met speeltafels enzo niet toegestaan dus het zijn alleen maar gokapparaten maar we waren verbaasd hoe ontzettend mooi en groots het opgezet was. Je kon er bijvoorbeeld ook live op de paardenrace gokken. Via grote beeldschermen kon je dan de race volgen. We hebben er lekker een aantal uurtjes doorgebracht, de drankjes waren gratis en we gingen uiteindelijk met een kleine 50 dollar winst naar huis! Voor herhaling vatbaar!

Ik heb de afgelopen maand eigenlijk niet zoveel foto's gemaakt besef ik nu maar dat haal ik volgende maand in Nederland vast wel in!

Het gaat eigenlijk op het moment allemaal wel weer lekker hier. Het was nog even een paar weekjes spannend omdat het werk van Joe toch weer even stil kwam te liggen, het was er gewoon erg rustig en omdat hij er als laatste bij is gekomen was hij dus ook de eerste die ze "niet nodig hadden". gelukkig liet zijn baas hem af en toe een dagje komen om het magazijn op te ruimen of wat dingen op te halen enzo, wat ons toch het gevoel gaf dat ze hem niet kwijt wouden ofzo. Toen het toch wel erg lang begon te duren en hij zich afvroeg of hij dan toch maar weer ergens anders moest gaan solliciteren belde ze vorige week gelukkig op en is hij inmiddels weer lekker aan het werk.

Ik wil toch even afsluiten met twee foto's die ik zelf erg grappig vind. Een antal weken hoorde ik ineens: Look mama! look! Ik kijk op en zie dat Kaine het brilletje van Mister Potato head op Fluffy had gezet. Ze bleef er nog redelijk rustig mee zitten ook! Net een professor toch?

De andere foto is van de Eekhoorn waar ik het in mijn vorige bericht al over had. Nog steeds gooi ik elke dag wat voer en ze worden zo brutaal. Soms klimmen ze gewoon in het venster om binnen te kijken, maakt ze niet uit of de poezen er zitten of niet. Een paar weken geleden ben ik met mijn camera voor het raam gaan zitten, zachtjes tikkend en ja hoor, met een sprongetje zat mijnheer (of mevrouw?) tegen het raam en had ik hem wel erg dichtbij op de foto! Dat blijft toch leuk, de natuur zo dichtbij! Een vos die langs je raam loopt of, zoals een aantal weken geleden, een brutale dikke kalkoen die op zijn gemakje door mijn raam naar binnen staat te gluren.