Halloween, thanksgiving en andere feesten

De hoogste tijd voor een update! We hebben het zo maar druk gehad de afgelopen weken. Feestdagen, verjaardagen. Voor ons lijkt in deze maanden elke keer weer alles tegelijkertijd te komen.Zo hebben we inmiddels de verjaardag van Kaine, van mezelf en van oma alweer achter de rug. Kaine begint nu een beetje te begrijpen wat een verjaardag inhoud, wat het natuurlijk extra leuk maakt. Ik vind het nog steeds erg jammer dat we op zijn verjaardag niet veel bezoek krijgen, mijn familie woont uiteraard in Nederland en de overige familie van Joe woont ook ver weg. Kaine gaat nog niet naar school of clubjes dus vriendjes heeft hij hier nog niet. Voor hem maakt het gelukkig nog niet veel uit, hij was blij verrast met de versieringen toen hij 's morgens beneden kwam en is de rest van de dag natuurlijk goed verwend door ons en opa en oma. De week na zijn verjaardagen kwamen er zelf nog cadeautjes uit Nederland dus eigenlijk bleef zijn verjaardag nog een tijdje door gaan wat het extra leuk maakte voor hem.

Het allerleukste in oktober vonden we toch wel Halloween! Onze eigen ingang hadden we al helemaal in Halloween sfeer versierd maar het was toch nog even afwachten wat Kaine nu van het echte halloween gebeuren, trick or treat, zou gaan vinden. Hij was weliswaar erg blij met zijn draken pak, hij wou het op de dag van halloween zelfs de hele dag aan maar of hij het 's avonds ook nog allemaal zo leuk zou vinden wisten we niet. Zelf hadden we ons ook verkleed, zodat hij

begreep dat het normaal was om in een kostuum de straat op te gaan en zo togen wij die avond samen met opa en oma naar Belfast. In ons dorp liggen de huizen allemaal erg ver van elkaar en moet je dus echt met auto van huis naar huis rijden wat het natuurlijk niet zo leuk maakt maar in Belfast is er een hele lange straat/woonwijk die er om bekend staat helemaal los te gaan op Halloween , politie op de einde van de straat zodat de kids veilig op straat kunnen lopen en natuurlijk een heleboel verklede kindjes en versierde huizen. Kaine vond het gelukkig hartstikke leuk! Zeker toen hij doorkreeg, dat als hij dat gekke zinnetje wat ik al de hele week met hem ge-oefend had, Trick or treat, dat hij in eerste instantie uitsprak als dikke tiet en daarna meer klonk als Tjikketjiet, tegen de mensen aan de deur zei, hij daarvoor snoepjes in zijn emmertje kreeg! We hebben een dik uur met hem door de straat gelopen totdat hij zo moe was dat hij bij papa op de schouders moest. Als afsluiting nog even naar de MacDonalds, die bijna uit zijn voegen barsten van de andere halloween vierders en toen was het weer voorbij. Erg leuk!

Onze eigen ingang/entree:

De dag voor Halloween viel hier overigens de eerste sneeuw van het jaar, een flink pak dat gelukkig ook snel weer weg was waarna we nog een paar weekjes redelijk weer hebben gehad en afgelopen week is het tweede pak gevallen. Nog iets meer dan de eerste keer maar omdat het weer daarna weer vrij zacht was is ook dat alweer bijna weg. Gelukkig, maar het doet je weer beseffen dat het nu toch echt winter aan het worden is en dat het binnenkort dus allemaal weer wit gaat worden en dat we dan waarschijnlijk maandenlang in de sneeuw blijven zitten. Bah, zo geen zin in!

Verder zijn we in Oktober nog "verblijd" met drie nieuwe tijdelijke bewoners! Toen we hier een paar maandjes woonde, bleek het bij de ouders van Joe niet zo goed te gaan met de poes die daar gebleven was. Of ze ons, of de andere poezen nu gewoon heel erg miste, we weten het niet maar ze werd erg mager en depressief. Na lang nadenken en overleggen besloten we haar toch maar op te gaan halen, niet zeker wetend of ze daar nu erg blij mee zou zijn want hier mogen de poezen absoluut niet naar buiten. De eerste dag ging het goed, de tweede dag had ze kans gezien om het hele gaas scherm dat we hier voor alle ramen en deuren hebben eruit te duwen en was mevrouw dus weg. We vonden het verschrikkelijk naar omdat ze hier natuurlijk de weg niet kent, en we

aan de ene kant aan een hele drukke doorgaande weg wonen en aan de andere kant aan een bos

. Onze angst was dus dat ze terug naar Joe's ouders zou gaan lopen, iets waar ze met alle meren

die tussen onze huizen in liggen, waarschijnlijk niet in zou slagen en de kans dat ze dus compleet zou verdwalen, aangevallen zou worden door groot wild of doodgereden door een auto was erg groot. Na twee dagen zoeken gaven we eigenlijk de moed al bijna op, tot ik overdag ineens gemiauw onder ons raam hoorden en mevrouw, nadat ik het scherm weggehaald had, vrolijk naar binnen kwam gespronegn. Godzijdank! Diezelfde dag hebben we de schermen met extra spijkertjes en hele sterkte tape vastgezet en hebben we grote raam ventilatoren gekocht zodat

we de ramen nog maar een stukje open hoeven te doen en voor frisse lucht de ventilators aan kunnen doen. Dit hielp! Mevrouw zat keurig binnen, leek zich er ook wel bij neer te leggen totdat ik op een avond een enorme knal hoorde, op onderzoek uit ging en ontdekte dat ze op Kaine's

kamer helemaal boven op zijn raam een klein kiertje had gevonden waar ze zich uit had gewurmd en van enorme hoogte naar beneden was gesprongen. Mijn eerste schrik was of ze de val wel had overleefd, ja dus want er was geen poes meer te bekennen. Toen begon weer de schrik of ze wel terug zou komen al waren we nu wel iets minder bezorgd omdat we wisten dat ze waarschijnlijk toch wel in de buurt zou blijven en gelukkig stond ze de volgende ochtend

inderdaad weer onder het raam. Daarna hebben we alles zo goed beveiligd dat ze echt met geen mogelijkheid meer naar buiten kan maar helaas waren die twee ontsnappingen voldoende om te zorgen dat mevrouw zwanger werd en zo kreeg ze eind oktober wederom in Kaine's kledingkast 3 kittens. Met moeder en kroost gaat alles nu prima, ze is hier nu helemaal gewend, ze ziet er ook weer lekker gezond uit, haar vacht glanst weer en ondanks dat ze nu echt niet meer naar buiten kan laten we haar in het nieuwe jaar als de kleintjes naar hun nieuwe eigenaars zijn toch

maar steriliseren. Er zijn immers al genoeg poezen in de wereld en ondanks dat die kleintjes toch

wel weer erg schattig zijn weet ik ook maar al te goed dat het vinden van een huisje voor zo'n

kleintje ook het einde betekend voor een van de vele poezen in de overvolle asielen. Zucht...

Zoals ik de afgelopen keer schreef zijn we deze maand gaan tippen. Klinkt allemaal heel spannend maar dat valt mee. Tippen is het afbreken, of knippen van takken van kerstbomen. Van deze takken, tips dus, maken ze kerstkranzen die in de staten buiten Maine, waar deze speciale bomen amper of niet te vinden zijn, voor vele dollars verkocht worden. De, voornamelijk tuincentra, bedrijven die deze kranzen maken bieden dan ook een bepaald bedrag per pond voor deze tips en een middagje tippen levert vaak ruim 100 pond op. Om een centje extra te

verdienen in deze dure maanden, besloten we dan ook om op de dagen dat Joe niet hoefde te werken en Kaine bij oma kon blijven, te gaan tippen. Op zich best leuk, met een muziekje op de koptelefoon, een knaloranje jas of vest aan (het is immers ook jachtseizoen en jagers schieten op alles wat beweegt behalve oranje), de bossen in en snoeien maar. Helaas is het duidelijk te

merken dat iedereen momenteel alle zeilen bij moet zetten om in de slechte economie wat extra's te verdienen en leveren de kerstkranzen dit jaar blijkbaar niet zo veel geld op als anders want we zagen regelmatig truckladingen vol tips voorbij komen bij de tuincentra en op een gegeven moment hadden ze daar gewoon genoeg tips voor het jaar. Met ons kleine auto-tje vol tips konden we natuurlijk niet op tegen die trucks en uiteindelijk leverde het ons dan ook niet heel veel geld op maar het was voor mij weer eens een nieuwe ervaring en bovendien hadden we nu

ook een hele stapel tips die we zelf konden gebruiken. In middels hebben we zelf een mooie krans gemaakt voor de voordeur, en gaan we nog wat kerststukjes en andere creatieve dingen maken de komende tijd want ja, thanksgiving is inmiddels voorbij en dat betekend hier toch echt dat de kersttijd is aangebroken, overal zie je de buitenboel al versierd, we gaan zelf volgende week aan de slag, en ook heb ik bij heel veel huizen al de kerstboom binnen zien staan. In Nederland zou ik dat echt veel te vroeg vinden en met de kerstboom zetten wacht ik hier ook nog een paar weekjes maar automatisch word je hier toch een beetje mee in het kerstgedoe getrokken.

Ik moet wel zeggen dat deze foto de mooiheid van de krans geen eer aan doet, in het echt is ie veel mooier, voller en heeft een betere kleur.

Zoals ik zei, hebben we ook Thanksgiving achter de rug en dit jaar was het voor ons best bijzonder. Zoals de meeste mischien wel weten hebben Joe en ik elkaar leren kennen door een online game genaamd Soldier of Fortune. Wij spelen dit spel nog steeds, hebben zelf een server en een clan en daardoor een grote kennissenkring verspreid over de hele wereld. Een aantal van de mensen in deze groep hebben we zelfs wel eens in het echt ontmoet maar de meeste kennen we al jaren maar alleen online. Dit jaar is een van onze leden, een jongen uit India, stage aan het lopen in Connecticut. Het leek hem een hele leuke kans om ons een keer te ontmoeten en omdat hij met thanksgiving vrij was, en alleen, vroeg hij of hij langs mocht komen. Natuurlijk vonden wij dit ook leuk en bovendien vier je thanksgiving met vrienden en familie en hoor je niet alleen te zitten! Het maakte wel weer duidelijk hoe afgelegen we hier zitten voor iemand die geen auto

heeft, zoals deze jongen dus. De enige betaalbare oplossing om hier te kunnen komen was de Greyhound bus. Dat betekende wel dat hij bijna 16 uur in die bus moest zitten om hier te kunnen komen, een afstand die je met de auto in een dikke 6 uur kunt doen. Maar het was erg leuk, Kaine, die meestal toch wat verlegen is bij vreemde liet hem geen moment met rust, het thanksgiving eten bij de ouders van Joe was ook een succes, , zeker omdat de cultuurverschillen dan wel erg merkbaar zijn en hij bij alles moest vragen wat het was en hoe je het moest eten. Ik heb nog grapjes gemaakt over het feit dat wij "a real Indian" hadden voor thanksgiving, ook al was het dan niet helemaal de juiste Indiaan haha. Maar ook dat begreep hij niet helemaal omdat hij eigenlijk helemaal niet wist wat Thanksgiving nou eigenlijk betekende. Maar, nogmaals het was erg gezellig en omdat wij hier toch niet al te veel bezoek over de vloer krijgen hebben we hem verteld dat als hij met kerst ook alleen is, hij hier weer welkom is!

Tja, en dat was weer zo'n beetje de samenvatting van de maanden Oktober en November in Amerika. Nog twee dagen en we zitten alweer in december en ik heb het vermoeden dat die ook zo weer voorbij vliegt. Ik wens de lezers in Nederland een fijne Sinterklaas, wij slaan die dit jaar weer over omdat Kaine toch nog echt te klein is om het te begrijpen, misschien volgend jaar!

Tot snel!