Ons eigen plekje

En hier ben ik dan eindelijk weer vanuit ons eigen nieuwe huisje.

1 Juni was het dan zover, we kregen de sleutel. 's Morgens kregen we eerst nog een kleine inspectie ronde, waarin de kleine beschadigingen en dergelijke genoteerd werden zodat wij daar uiteindelijk niet voor hoeven opdraaien als we hier ooit weer weg gaan. Op een paar kleine gaatjes in vloerbedekking, deuren en wat krassen op het aanrechtblad viel dat gelukkig erg mee. Daarna zijn we zo'n beetje een uur bezig geweest met het ondertekenen van een compleet boekwerk aan regels en notificaties. Ik vond dat zelf best vervelend, niet het ondertekenen maar de ongelooflijk veel regels waar je je hier aan moet houden. Het voelde toch een beetje alsof je dan eindelijk je eigen huis hebt maar nog steeds onder onder streng toeziend oog. Het feit dat de onderhouds man op dit terrein zomaar een sleutel heeft vind ik bijvoorbeeld al niet erg fijn. Niet dat ze zomaar zonder toestemming binnen mogen komen hoor maar toch..
Maar uiteindelijk vertrok de mevrouw met haar regeltjesboek, hadden wij beide een set sleutels in onze handen en konden we dan beginnen met het grote overhuizen. Wat ideaal dat onze opslagruimte aan de overkant van de straat staat! Met de truck van joe's vader hadden we 's avonds binnen mum van tijd de meubels en tientallen dozen binnen staan. Het was allemaal een beetje passen en meten want echt groot is het niet maar uiteindelijk stond alles op zijn plekje. Het echte werk begon toen pas, alle dozen, die inmiddels een jaar in de opslag hadden gestaan moesten uitgepakt worden en alles wat ik in Nederland in een huis met 3 slaapkamers, een grote zolder en een bergruimte had staan moest hier in een huis met een woonkamer met open keuken, twee slaapkamers, een badkamer en een berg ruimte ter grote van een kast komen. Gelukkig hebben we de grote opslagruimte die we huurde verruild voor een iets kleinere zodat we bijvoorbeeld de logeerbedden daar kunnen laten staan. En zoals zoveel huizen hier in Amerika hebben we hier op beide slaapkamers lekker grote inbouwkasten zodat ook daar veel in kon.
Internet en kabel t.v. hadden we inmiddels ook aangevraagd en in de eerste week was het dus vooral wachten op de monteurs. Omdat we hier niet wouden zitten zonder t.v. en computer besloten we de eerste week nog bij de ouders van Joe te blijven 's avonds zodat we overdag hier aan de gang konden en dan aan het einde van de dag toch nog een beetje konden uitrusten en relaxen met t.v. en internet. Bovendien hadden we daar inmiddels ook een jaar lang spulletjes verzameld die natuurlijk allemaal nog ingepakt moesten worden. Ook kregen we die week een brief van de eigenaar van dit appartementen complex waarin ze aankondigden dat er op 20 juni een periodieke inspectie zou plaatsvinden. We besloten dus pas na die datum officieel over te huizen en daar hadden we een goede reden voor. Die reden is eigenlijk ook het aller grootse nadeel aan het hier wonen. Er zijn hier namelijk geen huisdieren toegestaan. Dit kregen we pas te horen toen we dit huis toegewezen hadden gekregen. We hebben er lang over nagedacht wat we daar nu mee aan moesten. Het is hier bijna nergens toegestaan om huidieren in huur huizen te houden. In een enkel geval willen ze nog eens een uitzondering maken voor een vogel, vis of hamster en heel soms voor een poes. We hebben dus besloten om het risico te nemen en de poezen gewoon mee naar binnen te smokkelen. Ik heb inmiddels ook ontdekt dat er een aantal mensen hier wel gewoon een poes hebben, blijkbaar zijn er een aantal uitzonderingen waarin je op basis van medische redenen een gezelschapsdier mag houden en dat ga ik dan volgende week ook proberen via de huisarts. Ik heb mijn beestjes nu eenmaal niet voor een hoop geld helemaal mee uit Nederland genomen om ze hier in een asiel te stoppen. Het zou mijn hart breken. Maar onhandig is het wel, de jaloezieën moeten gesloten blijven, de voordeur mag onder geen geding open blijven staan en dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop we, als dieven in de nacht, de arme beestjes naar binnen moesten smokkelen. Gelukkig beginnen ze langzaam maar zeker te wennen, doen ze het eigenlijk best goed en blijf ik mezelf maar voorhouden dat ook dit weer tijdelijk is en dat ik ze beloof als we eenmaal echt ons eigen huis hebben, ze een prachtige, grote kattenren zal bouwen waarin ze de hele zomer naar buiten kunnen!
Zelf beginnen wij ook een beetje te wennen. Na toch de stress van het kattengedoe (gaan ze niet kei hard miauwen? Hebben de andere bewoners iets gezien? Proberen ze de jaloezieën niet te vernielen als wij niet thuis zijn?), het gesjouw van de verhuizing, de helft van je spullen in 1 huis en de andere helft in het andere, beginnen we ons nu echt thuis te voelen, kunnen we lekker doen en laten wat we willen. Kaine doet het ook ontzettend goed in zien eigen kamertje. Na een jaar lang in een soort van zij-hokje van onze huis/slaapkamer te hebben geslapen waren we een beetje angstig dat hij het eng zou vinden om te beseffen dat hij 's avonds alleen boven zou liggen en ons niet kon horen en zien. Maar niets van dat, al vanaf de eerste nacht loopt hij keurig mee naar boven als het bedtijd is, en gaat zonder mopperen in zijn bed liggen. Overdag gaat hij nu ook regelmatig zelfstandig op zijn kamertje spelen en wij zijn blij dat we aan het einde van de dag al zijn speelgoed op kunnen bergen en we onszelf niet struikelend over zijn spullen naar onze eigen slaapkamer kunnen begeven! Bovendien was het, zeker de eerste week voor hem een beetje een combinatie van Kerst, Sint en zijn verjaardag in 1 doordat alle dozen met speelgoed wat een jaar in de opslag had gestaan open gingen. Het meeste herkende hij niet eens meer dus het was voor hem een groot feest met naar zijn gevoel bergen en bergen met nieuw spul!
Natuurlijk was het voor ons ook weer even vreemd om 's morgens het verkeer voorbij te horen razen (we wonen aan een drukke doorgaande weg), of een enkel keer midden in de nacht stemmen te horen of een deur dicht horen te slaan. We woonden nu eenmaal midden in de bossen, en het enige wat je daar 's nachts hoorden waren de geluiden van de gekke Loons, (een soort eend), de bullfrogs en de coyotes. Maar ik vind het heerlijk om weer tussen de mensen te zitten, al zijn die mensen hier niet allemaal even vriendelijk en sommige zelfs nogal a-sociaal.
Ik denk dat we het hier best een tijdje gaan volhouden!
En dan nu de foto's :
De voorkant van ons huisje:


De huiskamer:

Huiskamer gezien door de opening van de keuken, met Aldy op de tafel , de bloemetjes op tafel hebben Kaine en ik samen geplukt op het veld aan de overkant ;)




De keuken:





Onze slaapkamer:




Badkamertje met toilet ( en ja, joepie, eindelijk weer een ligbad!)


Overloop, foto genomen vanaf Kaine's slaapkamer, met rechts de trap, links de badkamer en aan de overkant onze slaapkamer:

Kaine's mini kamertje:



dit is de inbouwkast op zijn slaapkamer, de hele zijwand is kast dus lekker veel ruimte voor al zijn speelgoed!

De trap naar boven met een fijne kast voor linnengoed op de overloop


De voordeur met links een opbergkast waar ook de kapstok in hangt.

Uitzicht vanuit de voordeur, met onze zwarte auto voor de deur geparkeerd ;), Aan de overkant hebben we in het gele gebouwtje een ijs salon (met toevallig het aller lekkerste ijs van Maine!) en in het rode gebouw een eetcafé waar je heel lekker kunt ontbijten! Links op de foto zie je nog net een stukje van de opslag waar wij een ruimte huren.

Uitzicht vanuit onze slaapkamer:


En het uitzicht vanuit Kaine's slaapkamer en onze woonkamer. We wonen precies onderaan een redelijk hoge berg dus aan die kant zien we alleen maar groen, ;).

Veel foto's, maar ik weet dat een aantal van jullie met smacht zat te wachten om te zien hoe we nu wonen haha.
En ter afsluiting nog een foto van onze grote vent die behalve heel erg in de weg liep met de verhuizing af en toe ook liet zien dat hij best goed kan helpen :)