Afgelopen Koninginnedag was het precies een jaar geleden dat ik mijn laatste werkdag in Nederland had. Ik weet nog dat ik van de ene kant baalde dat ik die laatste Koninginnedag niet echt kon gaan vieren maar was op de eerste plaats ontzettend blij dat ik dan eindelijk weg kon bij dat vreselijke bedrijf.
Toeval wil dat ik afgelopen week hier een baan aan geboden kreeg. In mijn vorige blog schreef ik over de binnen speeltuin waar we met Kaine naar toe waren geweest. Een tijdje geleden waren we er weer en deze keer had ik een gezellig gesprek met de moeder van de eigenares. Het gesprek kwam, uiteraard, op het feit dat ik niet uit Amerika kwam, hoe het leven me hier beviel en uiteindelijk de vraag of ik weer wou gaan werken. Ik had verteld dat ik in Nederland ook bij een binnen speeltuin gewerkt had en dat ik hier inmiddels mijn eerste papiertje op zak had om kinder opvang te gaan doen. De mevrouw vertelde dat ik eens met haar dochter, de eigenares zou moeten praten, zij was op zoek naar personeel voor verschillende projecten. Toeval wou dat die dochter een minuut of 10 later zelf binnen kwam en na een kort gesprekje met haar moeder kwam ze bij mij aan tafel zitten. Ze vertelde dat de speeltuin in de zomer ging sluiten en dat er daar voor in de plaats een zomerkamp zou komen. Kinderen van 5 tot 12 jaar zouden er dagelijks vermaakt worden met verschillende activiteiten en dag tripjes. En ja, ze zocht daar begeleiders voor. En na de zomer zou er een buitenschoolse opvang bij komen. Ik vertelde haar over mijn ervaringen en papieren en ze klonk erg geïnteresseerd, moest eerst nog bij de mijnheer waar zij haar en vergunningen in orde moest maken, informeren of mijn certificaat kinderopvang wel voldoende zou zijn. Deze week kreeg ik dus een telefoontje van haar dat die man er mee akkoord was gegaan, dat ik nog wel een certificaat EHBO voor babies en kinderen moest halen maar dat ze me in principe mocht aan nemen. En dat wou ze dus bij deze doen. Ik zou op 20 juni kunnen beginnen.
Nadat telefoontje was ik in de eerste plaats heel blij, voelde me eigenlijk weer eens gewaardeerd in iets anders dan de huisvrouw en moederrol, vond het ook super gaaf dat , in deze moeilijke tijden hier, ik, als nieuwkomer in Amerika, zomaar zonder moeite een hele leuke baan in mijn schoot kreeg geworpen. Maar toen begon ook meteen het gepieker. Hoe graag ik ook weer aan het werk wil, dit is gewoon een erg slecht moment. Om te beginnen komt eindelijk het goede weer eraan wat voor Joe betekend dat ook voor hem het werken weer begint. De eerste projectjes liggen al te wachten. Ten tweede hebben we nog steeds geen auto. We zijn nu al volop aan het rond kijken en hebben ook het idee dat we nu heel snel een auto zullen vinden maar die auto zal Joe als hoofd kostwinner natuurlijk zelf nodig hebben om naar zijn werk te kunnen. Om meteen een tweede auto aan te schaffen hebben we het geld niet, bovendien zal ik ook eerst mijn rijbewijs moeten gaan halen. Iets wat ik tot nu toe uitgesteld heb omdat je daar hier zelf je auto voor mee moet brengen. En als Joe weer aan het werk is, heb ik natuurlijk ook niemand om op Kaine te passen. Dan kan ik hem wel naar de kinderopvang brengen, iets wat ik nota bene hier zelf wil gaan doen maar aangezien dat best prijzig is moet ik wel erg veel gaan verdienen om er zelf nog een redelijk bedrag aan over te houden en dat gaat met deze baan dus niet gebeuren.
Ik heb dus met pijn in mijn hart nee moeten zeggen, haar de situatie uitgelegd en erbij gezet dat ik hoop dat ze mij in gedachte wil houden voor de eventuele toekomst.

Onze eerste Pasen hier hebben we inmiddels ook achter de rug, volgens mij heb ik hier nu, op Moederdag na, alle feestdagen meegemaakt, zit hier aan het einde van deze maand inmiddels alweer een jaar.
Ook de Pasen hebben we weer een beetje proberen te combineren met Nederlandse en Amerikaanse tradities. Ik vond het vroeger als kind geweldig om paas eieren te schilderen. Dat hebben we hier dus met Kaine ook gedaan en was hartstikke leuk, tot mijn verbazing heeft hij ruim een uur, met zijn tong uit zijn mond zitten schilderen met als resultaat een paar echte kunstwerkjes.


Natuurlijk deden papa en mama ook vrolijk mee, en aan het einde hadden we een schaal vol. Het resultaat mocht er wezen, vonden we zelf!

De eieren gingen in de koelkast. Toen ik zelf klein was gingen we op Paas ochtend altijd eerst in de tuin op zoek naar alle eieren en lekkernijen die mijn moeder daar verstopt had, waarna er een uitgebreid ontbijt volgde met allerlei lekkernijen en natuurlijk onze eigen geschilderde eieren. Nadat ontbijt begonnen wij kinderen aan al ons snoepgoed en 's avonds had er eigenlijk geen mens meer zin in uitgebreid avondeten.
Hier, ik weet niet of dat overal in Amerika zo is, maar bij mijn schoonouders is het Paasontbijt niet belangrijk en wordt er meer aandacht aan het diner besteed. Er wordt een grote ham klaargemaakt en rond 14.00 komt het eten op tafel. Hier besloten we dus de Nederlandse en Amerikaanse traditie een beetje te mixen. Wij verstopten buiten de eieren en chocolade paaseieren, sloegen het uitgebreide ontbijt over, lieten Kaine buiten op zoek gaan, staken zelf snel een paar hardgekookte eitjes in ons mond en zaten om 14.00 aan het Paasdiner. Al met al was het een geslaagde dag, Kaine vond het eieren zoeken geweldig en heeft nog dagen lang slecht gegeten doordat hij zich vol propte met snoepgoed.







En dan nu het grote nieuws!
Zoals ik de vorige keer schreef zijn we druk bezig met het zoeken naar woonruimte en stonden we inmiddels op een wachtlijst. na nog een aantal telefoontjes van mijn kant kregen we dan eindelijk een lijst met appartementen waar we voor in aanmerking zouden kunnen komen. Ik ben meteen gaan bellen en kreeg stapels aanmeldingsformulieren toegestuurd. Ik ben dagen lang bezig geweest met het invullen van gegevens, stapels enveloppen gingen de deur uit en binnen mum van tijd kreeg ik brieven terug waarop stond vermeld dat we op de wachtlijst voor het desbetreffende huis waren geplaatst. Heel fijn maar dat betekende nog niet dat we iets hadden. Totdat ik een paar weken geleden een brief kreeg van een appartementen complex hier in het dorp waar we nu wonen. We waren door naar "de volgende ronde". Nu zou er gekeken worden naar ons inkomen, we moesten nog meer gegevens invullen, nog meer kopietjes maken, weer wachten, namen doorgeven van mensen die een goed woordje voor ons konden doen, nog meer papieren invullen en nog meer wachten. We hadden inmiddels wel hoop dat we dit appartement dus zouden krijgen maar het schoot allemaal niet erg op. Ik weet dat het in Nederland niet erg makkelijk is om een huurhuis te krijgen en de wachtlijsten zijn ook daar vaak lang maar wat ze hier allemaal niet van je willen weten!? We moesten onder andere naar de plaatselijke sherrif om een soort van verklaring van goed gedrag te halen, ze willen weten waar je de afgelopen 10 jaar gewoond hebt (compleet met telefoonnummers en adressen van huisbazen) en ook de referenties die ik op moest geven zijn allemaal gebeld met vragen over wat voor een soort mensen wij zijn. Ook vroegen ze om toestemming om inzage in mijn bank gegevens. Nu heb ik nog gewoon de Nederlandse Rabobank en in Nederland krijgt, zover ik weet, niemand zomaar de kans om op jouw bankrekening te kijken tenzij je ze zelf een bankafschrift onder hun neus schuift. Toch wouden ze het proberen, ze vonden een filiaal van de Rabobank in New York, ik moest een handtekening zetten op een formulier waarin ik toestemming gaf maar na weer een tijdje wachten kregn ze van de Rabobank te horen dat ze geen inzage konden geven. Uiteindelijk heb ik deze week alsnog de afschriften van de afgelopen 6 maanden zelf toegestuurd en vandaag kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje: We hebben een huis en we kunnen er per direct in! Ik ben helemaal blij. Nu is dit dorp hier niet mijn allereerste keus, het is en blijft hier nogal "the middle of nowhere" maar we weten ook dat dit maar tijdelijk is. Uiteindelijk willen we toch een huis kopen in een stad of dorp naar keuze, maar voor nu is het eindelijk ons eigen plekje, een eigen slaapkamer voor ons en voor Kaine. Mijn eigen meubeltjes en spulletjes weer lekker om me heen. Ondanks dat we er per direct in kunnen trekken hebben we de datum 1 juni gekozen als verhuisdag. Geeft ons nog een paar weekjes de tijd om in te pakken, de laatste spulletjes aan te schaffen en hopelijk tegen die tijd zelf een auto te hebben zodat we zelf op en neer kunnen rijden.
Maandag gaan we het appartement van binnen bekijken maar dat is meer een formaliteit, ik weet namelijk al hoe ze er van binnen uitzien en het voordeel is dat ze helemaal "klaar" afgeleverd worden, met een vers verflaagje en nieuwe vloerbedekking. We hoeven er dus echt niets aan te doen en onze spullen staan opgeslagen in de opslag recht tegen over het appartementen complex, Handig! Overigens noemen ze het hier een appartement maar het is gewoon een huis met twee verdiepingen hoor.

Hopelijk komt mijn volgende bericht dan ook vanuit ons nieuwe huis, met foto's !!!

Tot snel!!