Oops, het is alweer te lang gelden dat ik geschreven heb!
Eigenlijk is er niet veel bijzonders gebeurd, vandaar. Toch heb ik hier wel weer wat nieuwe dingen ontdekt. Om te beginnen weet ik nu dat de winters hier inderdaad heel lang duren! Was er in November nog sprake van dat we een redelijk milde winter zouden krijgen, nu weten we wel beter. De sneeuw ligt hier nog steeds meters hoog en dachten we deze week dat het nu toch eindelijk voorbij zou zijn, we hadden van de week zelfs voor het eerst een dag dat het 8 graden Celsius was, vanmorgen werd ik wakker, keek naar buiten, en ja hoor: het sneeuwde weer. Ik ben het zo beu, al dat wit! Inmiddels is het nu gestopt met sneeuwen en er schijnt een waterig zonnetje maar de temperatuur blijft nog altijd rondom het vriespunt hangen.

Een week of twee geleden waren we het binnen zitten zo beu, Kaine liep zich ook stierlijk te vervelen, dat we besloten om eens op zoek te gaan naar een binnenspeeltuin. Die zijn er hier, vergeleken bij Nederland, maar mondjesmaat. Vreemd eigenlijk want de lange winters hier zijn natuurlijk een uitstekende gelegenheid om je vertier binnen te zoeken. Maar Maine is en blijft een "arme" staat die het voornamelijk moet hebben van de toeristen in de zomer. In de winter is het voor de meeste mensen hard aanpakken om een centje te kunnen verdienen, de meeste huishoudens draaien dan ook op twee inkomens en tijd en geld om door de week naar een speeltuin te gaan is er dan ook niet. Bij toeval kwamen we op internet iets tegen, The Playroom, een klein halletje met volop speelgoed, meer gericht op de kleinste onder ons. Met niet al te hoge verwachtingen reden we naar Warren, een dorpje zo'n 25 minuten van ons vandaan. Bij aankomst dachten we nog even dat we snel weer buiten zouden zijn, het was zo klein! Maar wat heeft onze kleine man zich vermaakt! Hoe klein de ruimte dan ook was, het stond er werkelijk bomvol met allerlei speelgoed! Er was een echte meiden hoek, met poppen, een keuken, een poppenhuis, prinsessenspul en alles wat kleine dametjes leuk vinden. Dan was er uiteraard ook de jongenshoek met treinen, auto's, gereedschap enz. Voor de kindjes die moegespeeld waren was er een spel en leeshoek met een lekkere luie bank en alle boeken en spelletjes die je je maar kon voorstellen. Er stond een heus springkasteel binnen, een klimrek, een brandweerhoek, compleet met brandweerman verkleedspullen, een verkleedruimte met alle kostuums die je je maar kon wensen en nog veel meer.
Voor de ouders waren er zitjes, jammer dat er buiten wat frisdrank en een machine met wat chocolade repen endergelijke niets te eten en drinken was maar de uiterst vriendelijke eigenares vertelde ons dat we de volgende keer gewoon zelf eten en drinken konden mee brengen. De hond van de eigenares liep vrolijk tussen de (weinige) kindjes die er waren in. Kortom, het was voor ons een zeer geslaagd ochtendje en het feit dat we een zeer verdrietig kind mee naar huis moesten "slepen" maakte duidelijk dat ook Kaine het erg goed naar zijn zin had gehad.






Inmiddels hebben we ook weer een aantal feestdagen achter de rug. Ik heb de carnaval erg gemist! Na 40 jaar elk jaar carnaval te hebben gevierd kan ik toch wel zeggen dat carnaval mijn favoriete feestdag(en) is! Toen ik langzaam maar zeker de eerste berichten over carnaval op mijn Hyves, Facebook en de Nederlandse kranten zag verschijnen moest ik toch wel even slikken! Ik heb dan ook besloten dat ik mijn jaarlijkse vakantie naar Nederland ooit toch in die periode moet zien te plannen. Maar goed, ook voor de rest van de wereld is carnaval weer voorbij en we leven nog ;)
Ook St. Patricks day en Valentijnsdag hebben we weer overleefd. Ben flink verwend met de typische dingen als Chocolade en een mega grote kaart die vooral Kaine heel leuk vond!


Zoals ik de vorige keer vertelde zijn we druk op zoek naar een huis. Na vele weekenden , vele huizen bekeken te hebben zijn we erachter gekomen dat dit toch niet meevalt. Omdat ik niet werk en we weinig spaargeld hebben zochten we vooral in de goedkopere categorie. En dan zien die huizen er op de foto's heel leuk uit maar in het echt blijkt het dan toch wel tegen te vallen. Zo gingen we op een koude zaterdag morgen een prachtig huis bekijken. De makelaar had ons al verteld dat er een nieuw verwarmings systeem in zou moeten en dat er ook wel wat aan geklust zou moeten worden maar goed, voor 30.000 dollar mag je: A. Niet al te veel verwachten en hou je: B. ook nog een leuk centje over om er flink wat aan te verbouwen. Bij aankomst begon mijn hart wild te kloppen, een geweldig leuke straat in een mooie buurt met prachtige grote oude huizen. Ik zag me er al helemaal wonen.

Tja, en dan ben je eindelijk, na jezelf door een hele groet berg sneeuw geploeterd te hebben, binnen en dan zie je een huis dat compleet geruïneerd is. De plafonds kwamen werkelijk naar beneden, gaten in de muren, in de vloeren, een kapot geslagen keuken, ingegooide ramen. Het was werkelijk om te huilen, zo'n prachtig huis. Inmiddels hebben we uit ervaring begrepen dat dit dus vaak het geval is, bewoners die de hypotheek niet meer kunnen betalen worden uit hun huis gezet nadat de bank het overgenomen heeft en uit een soort wraak of woede (wij niet? dan niemand niet!) laten hun huis achter door er eerst nog een keer als een razende doorheen te gaan en alles te vernielen. Dit huis zou ons buiten de 30.000 dollar waarschijnlijk nog een extra 50.000 dollar gaan kosten om alles op te knappen en tja, dan kopen we liever een huis dat 80.000 dollar kost en waar we meteen in kunnen gaan wonen!
We hebben nog eenmaal een bod gedaan op een huis wat weliswaar een stuk kleiner was en in een iets minder mooie buurt maar wat wel goedkoop en helemaal af was.

Helaas, hier werden we het zelfde weekend nog overboden en dat bod werd door de eigenaar meteen geaccepteerd dus ook dit huis ging aan ons voorbij.
Inmiddels waren we er ook achter dat het, buiten de zeer goedkope huizen voor ons toch ook wel moeilijk was om een hypotheek te kunnen krijgen. Joe heeft nu eenmaal tijdelijk geen werk en ondanks dat hij en zijn vader zelf een bedrijfje hebben, is dit voor de bank geen garantie.
Zodoende gingen wij op zoek naar andere mogelijkheden en wat blijkt: er is een prima programma voor mensen met een laag inkomen en "eerste keer huis kopers". Je huurt een huis via dit programma, ze helpen je met de huur en als je netjes elke maand je huur betaald en je keurig aan de regels houd kom je op den duur in aanmerking voor een hypotheek via dit programma. Dat was wel iets voor ons. We hebben ons ingeschreven, blijken aan alle eisen te voldoen, we komen zelfs in aanmerking voor een belachelijke hoge hypotheek, wat helemaal niet onze bedoeling is want voor een pakweg 100.000 dollar heb je hier in Maine al een leuk paleisje. Alleen is er een groot nadeel: er is een hele lange wachtlijst, zo'n jaartje of 3 lang! Om bovenaan die lijst te komen moet je aan kunnen tonen dat je dakloos bent. Nu zijn wij natuurlijk helemaal niet dakloos maar om het ons makkelijk te maken schopten de ouders van Joe ons vorige week een weekje het huis uit, waardoor wij tijdelijk onderdak in een hotel zochten en onze status ineens veranderde naar, je raad het al: dakloos!
Inmiddels staan we dus wel ergens boven aan de lijst en als het goed is krijgen we dus binnenkort een lijst met huurhuizen waar we voor in aanmerking komen. We hebben dus nog geen idee of boven aan de lijst staan nog steeds betekend dat we een aantal maanden moeten wachten, of misschien slechts een paar weken.
Wel heb ik nu weer het idee dat er eindelijk iets gaat gebeuren aan onze situatie. Dit weekend gaat de belasting de deur uit en als het goed is krijgen we een leuk bedragje terug, voor ons voldoende om dan eindelijk de lang naar uit gekeken auto van te kunnen kopen.

Oke, dat was het weer voor nu. Hopelijk tot snel, met goed nieuws en beter weer! Ik sluit af met een foto van onze kleine Fluffy, die eigenlijk helemaal niet meer zo klein is en die het ook helemaal heeft gehad met het koude weer: Ppppppppprrrrrrrrrrrrt!