Nieuwjaar

Ik begin natuurlijk met al mijn lezers en volgers een fijn 2011 te wensen. Voor mij is dit een goede dag om eens even terug te kijken op het jaar 2010. Persoonlijk vond ik het een jaar met fijne momenten maar vooral ook mindere momenten. De eerste maanden van het jaar stonden voor mij voornamelijk in het teken van de verhuizing naar Amerika, een hoop geregel en gedoe en ik was dan ook blij toen ik hier eenmaal zat en even niets hoefde. Ondertussen zit ik hier ruim 8 maanden en heb ik het idee dat mijn leven een beetje stil staat. Ik ben hier aangekomen met het idee dat ik tijdelijk bij mijn schoonouders in zou trekken, zodat wij rustig aan wat geld opzij konden leggen en dan rustig aan naar een eigen plekje konden zoeken. Helaas is de economie nog steeds erg slecht en heeft Joe niet erg veel kunnen werken in de "goede" maanden van het jaar. En op dit moment is er als schilder zelfs helemaal geen werk. De banen liggen hier absoluut niet voor het oprapen, zeker niet in de winter waarin zo'n beetje de halve staat plat ligt. Veel solliciteren heeft tot nu toe nog niets opgeleverd waardoor wij dus nog steeds geen uitzicht hebben op een eigen plekje. En ik ben het om eerlijk te zijn redelijk beu op dit moment. Samen de hele dag binnen zitten levert ook irritaties op en dat zijn de momenten waarop ik erg verlang naar mijn leventje in Nederland.

Verder heb ik natuurlijk ook veel afscheid moeten nemen in het afgelopen jaar. Mijn twee lieve poezen Speedy en Tazzy die er niet meer zijn wat me veel verdriet heeft gedaan en nog steeds doet. Mijn familie en vrienden in Nederland die ik achter heb moeten laten. Mijn beste vriendin Pascalle mis ik nog elke dag. De afgelopen 22 jaar hadden wij dagelijks contact. We belde elkaar voor elk wissewasje, zaten soms uren aan de telefoon en besloten dan na twee uur om toch ook nog maar even bij elkaar langs te gaan. Natuurlijk is er nu MSN, Skype en webcam maar mede door het tijdsverschil is dat toch heel anders. gewoon simpelweg bij elkaar op visite en sloompjes op de bank hangen kletsen is er niet meer bij en vaak zijn er kleine gebeurtenisjes waarvoor ik haar graag even wil bellen maar dan is het bijvoorbeeld in nederland midden in de nacht en moeten die dingen wachten tot het volgende telefoongesprek wat mischien een week later is waardoor ze uiteindelijk gewoonweg helemaal vergeten worden. Ook het feit dat ik haar kinderen, die ik toch eigenlijk als een soort kleine neefjes beschouw niet meer van dichtbij zie opgroeien vind ik heel erg. Pubers zijn het inmiddels die wel wat beters te doen hebben dan een uur met Tante Claudia op MSN te gaan zitten. Logisch natuurlijk.
Ook de kinderen van mijn zus, die ik al niet heel vaak zag zal ik niet van dichtbij echt zien opgroeien. En dan zijn er de zorgen over mijn moeder die er ook niet jonger op wordt en die vaak gezondheidsproblemen heeft.
Even lekker kletsen, roddelen met vriendinnen, collegatjes die je al jaren kent, samen lekker gaan eten, of gewoon ff een kop thee drinken, samen de stad in..het zit er hier allemaal niet meer in. De weinige contacten die ik hier heb zijn erg oppervlakkig, zonder vervoer ben je hier, zeker in het afgelegen gebied waar ik nu woon, nergens.
Kort samen gevat, ben ik op dit moment gelukkig in Amerika? Niet echt maar dat betekend niet dat ik niet zal kunnen wennen aan dit land. Als mijn leventje hier een beetje op orde is zal dit land best nog wel eens als een tweede thuis kunnen gaan voelen maar ik zal voor altijd met elke vezel in mijn lijf aan Nederland verbonden blijven.

Natuurlijk zijn er ook fijne momenten geweest in 2010. Allereerste natuurlijk het weerzien met Joe. De tijd die ik nu aan Kaine kan besteden. En de geboorte van de 4 poesjes! Ze doen het ontzettend goed, rennen door het huis als kleine ratjes. Wat een genot om een tijdje voor dat kleine spul te mogen zorgen! Inmiddels denk ik dat ik Joe zover heb dat we er toch eentje van gaan houden, gniffel.



Ik denk dat het niet makkelijk gaat worden om er over een week of drie weer afscheid van te moeten nemen maar ik weet ook dat het niet anders kan. Dat brengt me meteen op de wensen die ik zelf heb voor het nieuwe jaar.

Allereerste hoop ik dat ik voor de poesjes een heel fijn nieuw adresje ga vinden, een "forever home" waar ze alle liefde en aandacht gaan krijgen die ze verdienen.
Mijn tweede wens is dat Joe een leuke, vaste baan gaat vinden. Als dat gaat lukken weet ik dat mijn leven een compleet nieuwe draai zal krijgen. Om te beginnen kunnen we dan eindelijk een auto aan gaan schaffen zodat ik eens wat meer de deur uit kan waardoor ik hopelijk ook weer wat nieuwe contacten kan maken. Daarna kunnen we op ons gemak gaan rondkijken voor ons eigen plekje en als we dat eenmaal hebben kan ik zelf ook aan de slag met mijn kinderopvang.
En als laatste hoop ik dit jaar mijn vriendinnetje en haar gezin in Amerika te mogen ontvangen! Ook dit zal weer afhangen van het feit of we tegen die tijd een eigen plek zullen hebben. Hoe dan ook, ik zal haar en de rest van mijn familie en vrienden in 2011 weer in levende lijven zien want wat er ook gebeurd, in dit nieuwe jaar ga ik hoe dan ook weer even voor een paar weken naar Nederland.

Al met al, was 2010 dus een vreemd jaar met wisselende emoties.Ik sluit dan ook af met de hoop dat 2011 voor mij, of beter gezegd voor ons een beter jaar word waarin ik kan zeggen dat dit jaar voor ons echt nieuw begin zal zijn.

Tot snel!