Hurricanes en pretparken

Vorige week was het dan zover, het was laborday weekend en wij zouden een weekendje naar New Hampshire gaan. Nu was dit toevallig ook het weekend dat Hurricane Earl Maine zou bereiken. Nu zou het waarschijnlijk allemaal wel mee vallen maar omdat je het met een hurricane natuurlijk nooit helemaal zeker weet hebben we de vrijdag voor vertrek toch maar even alle los liggende, hangende en rondslingerende spullen (lees: Kaine's speelgoed) van buiten naar binnen gebracht. Vrijdagavond begon het al flink te regenen maar gelukkig waren de voorspellinge voor New Hampshire prima! De spulletjes waren allemaal al ingepakt en zo stonden wij zaterdagmorgen vroeg op om te ontdekken dat tot nu toe de storm nog redelijk meeviel. Het was wel ontzettend smerig weer, somber, winderig en de regen viel met bakken uit de lucht en tja, hoe mooi de natuur hier in de bossen ook is, als het regent is het ineens een stuk minder gezellig. De poezen waren voorzien van voldoende voedsel en water voor een week ( ondanks dat we de volgende avond alweer thuis zouden zijn: je weet immers maar nooit!) en de hond was naar zijn logeeradres.
De rit zou een dikke 3 uur duren en toen we na anderhalf uur een tank en rook stopje maakte merkte we dat de lucht hier al aardig opgeklaard was, het was zelfs al aardig warm aan het worden dus de sweaters werden verwisseld voor shirtjes en we vervolgden de rit naar Canobie lake park in Salem, N-H. alwaar de familie van Joe op on zou wachten.
Het park was niet al te groot maar er waren wel heel veel attracties voor jong en oud en met ons gezelsschap in leeftijd varierend van 1 tot 65 was er voor iedereen wel wat te doen! Bovendien was het de temperatuur ondertussen gestegen naar een graadje of 30 met een zacht briesje dus het was er goed vertoeven. Jammer genoeg was Kaine totaal niet in de stemming voor welke attractie dan ook. Na de eerste rit met papa in de race auto's die hij huilend volbracht begon hij al wild: nee, nee, met zijn hoofd te schudden als we alleen al met hem in een wachtrij gingen staan. Jammer, want er waren ontzettend leuke kinderattracties.


Gelukkig vonden oma en tante Peggy de raceauto's wel leuk!
Opa, die het rustig aan moest doen wat betreft de wilde ritjes i.v.m. met zijn nek genoot van een ritje in het reuzerad met neef Anthony:

Zelfs de antieke auto's konden Kaine, die normaal gesproken gek is van alles met een stuur, niet bekoren en wederom maakte we een rondje met een huilend kind:

In de auto met de tantes ging het er een stuk gezelliger aan toe al weet ik niet zeker of ze mijn opmerking over oude theetantes die zich vast helemaal thuis voelde in de antieke auto uit hun tijd echt konden waarderen ;)

natuurlijk moest ik mijn eigen held op sokken, die niet in de grote draaimolen wou omdat ie daar ziek van werdt (?????) overhalen om een wat gewaagder ritje te maken:


Natuurlijk heb ik alles bij elkaar geschreeuwd maar het was wel super leuk, ik kon alleen niemand meer vinden om nog een keer te gaan ;)
Na alle opwinding moesten er natuurlijk ook nog een paar gekke foto's gemaakt worden:
Joe en ik als echte astronauten ;) :

Oma:

Tante Peggy:

Tante Monica:

Neef Anthony:

Opa:

Nichtje Alana:

En natuurlijk Kaine!!!

De enige die ontbreekt op de gekke foto's was Oom Paul maar die kegen we later nog op de foto in het treintje dat door het park reed, de enige attractie die Kaine nog enigzins kon waarderen:



Al met al was het een geslaagd dagje, mijn held op sokken vermaakte zich prima in de spelletjes hal,

Ik ging toch stiekem, tegen doktersadvies in, een keer met Joe's vader in de achtbaan die over de kop ging, de tantes konden lekker bij kletsen en Kaine was ondanks zijn niet zo goede humeur overgelukkig met het gezelschap van zijn nichtje Alana. Sinds hij haar ontmoet heeft tijdens zijn kampeerweekje met opa en oma is hij helemaal verliefd op zijn 14 jarige nichtje en loopt thuis urenlang met haar foto rond:

Die foto heb ik ondertussen maar in een mooi lijstje naast zijn bed gezet maar gelukkig kon hij haar dit weekend dan weer in het echt omhelzen!

Nadat we nog een tijdje bij het water op het vuurwerk hadden zitten wachten en toen hoorde dat die afgelast was omdat het inmiddels flink was gaan waaien, was het tijd om naar het hotel te gaan, het was ondertussen ruim na tienen en we zouden de volgende dag nog een volle dag hebben. Het hotel, The hampton Inn, was geweldig, fijne bedden, 's morgens een lekker ontbijt. Nadat Joe en ik nog snel een lekker drankje hadden gedronken bij de naastgelegen Apllebee's vielen we dan ook in een diepe slaap. De volgende ochtend zouden we naar Hampton beach gaan maar ondertussen hadden een aantal familieleden ontdekt dat de brouwerij van Budweiser bier vlakbij was en dat ze daar gratis een tour door de brouwerij konden krijgen. De mannen in ons gezelschap zagen dit eigenlijk meer zitten dan het strand en met de belofte dat er aan het einde van de tour een rondleiding door de stallen van de beroemde Clydsdale paarden die gebruikt worden in de Budweiser reclames, zou volgen gingen de dames ook overstag, het strand liep immers niet weg...
Aangekomen bij de brouwerij en na 5 minuten geluisterd te hebben naar onze gids besloten Oma, Alana en ik dat we eigenlijk niet zo geinteresseerd waren in bier en terwijl de rest van het gezelschap de brouwerij in gingen lipen wij alvast naar de stallen. Toegegeven, de paarden zijn prachtig, ze worden de hele dag door verwend door hun verzorgers, gewassen, gekamd, opgefrisd en daarna gaan ze hun prachtige stal in voor een dutje of het weiland voor een beetje frisse lucht. Ik ben nog nooit eerder in een paardestal geweest waar het niet naar paarden stonk maar hier was dus echt wel het geval!




Helaas was er verder niet veel te beleven bij de stallen dus genoten wij buiten van het lekkere weer terwijl we wachtte op de rest die na een half uur en twee glazen gratis bier aan het einde van de tour vrolijk terugkwamen.
na nog wat foto's besloot de familie dat ze niet meer naar het strand gingen omdat ze toch nog een aardige rit terug naar Connecticut voor de boeg hadden.




na het afscheid van de familie gingen wij toch nog op weg naar Hampton beach. Wat jammer dat het al zo laat was, ik vond het geweldig! Het deed me een beetje denken aan een drukke zomerdag in Scheveningen. Massa's mensen die paradeerden over de boulevard met volop winkeltjes, eettentjes, speelhallen. Het strand zelf was kilometers lang, schoon en ook hier was volop vertier voor jong en oud. En ook ontbraken de meterslange stoet van auto's met voornamelijk jonge patsertjes in glimmende auto's niet.




Ik kreeg er echt een vakantiegevoel van! Na te hebben genoten van een lekkere verse lobster in een leuk restaurant was het eigenlijk alweer tijd om naar huis te rijden, het was inmiddels half 8 en we hadden nog ene flinke rit voor de boeg. Maar voordat we vertrokken moest ik nog iets nieuws proberen, er waren een aantal tentjes waar je de vreemdste dingen kon laten frituren. Het klinkt mischien wat vreemd, een gefrituurd twinkie, een gefrituurde Snicker of gefrituurde Oreo koekjes maar het kon allemaal. Joe ging voor de oreo koekjes, en uiteraard ging ik al choco verslaafde voor de Snicker. Terwijl we wachtte tot onze bestelling klaar was viel mijn oog nog op een grote keus homemade fudge. Als ik iets lekker vind is het wel fudge, zeker home made! Ik kocht dan ook een flink blok, 12 dollartjes armer en waarschijnlijk snel 2 kilootjes rijker kreeg ik mijn fudge en snicker overhandigd. De Fudge was voor thuis en de gefrituurde snicker moet natuurlijk meteen verorberd worden. Hoe het smaaktte? Als ik vertel dat ik er vanavond nog 3 uur reizen voor over zou hebben om er nog 1 te gaan halen, zegt dat dan genoeg? Heerlijk!!!

Tja, en toen was toch echt tijd om naar huis te gaan! We waren toch best moe maar konden terug kijken op een gezellig weekendje.


gelukkig bleek bij aankomst dat Earl niet veel bijzonders had aangericht, behalve een hoop regen. En eigenlijk was dat meteen ons laatste mooie weekendje wat weer betreft. Sindsdien is het echt koud aan het worden, de shirtjes en rokjes kunnen de kast in voor volgend jaar om plaats te maken voor truien, lange broeken en jassen.
Ik ben gisteren zelfs mijn oude, vertrouwde warme 4 seizoenen dekbed uit de opslag gaan halen. Ik ben al niet zo'n lakens en sprei typje maar nu vond ik het 's nachts echt te koud worden zonder dekbed.
Ach ja, het heeft ook wel weer wat, 's avonds lekker met Kaine in z'n pyjama onder een dekentje t.v kijken. Ik begreep dat het in Nederland al niet heel veel beter is dus wat dat betreft mis ik niets!

Tot snel!!