Ergenissen en leukere dingen

Inmiddels ben ik hier ruim 3 weken en beginnen ook de eerste ergenissen de kop op te steken. Natuurlijk afgewisseld door leuke dingen!
Gisteren was het ook hier vaderdag en dat was best bijzonder omdat het voor Joe de eerste keer was samen met zijn zoon! Natuurlijk zijn papa en opa goed verwend en hebben we er een lekker rustig dagje van gemaakt. Papa heeft een nieuw keyboard gehad omdat Kaine zijn oude keyboard vakkundig had gesloopt. Grappig was dat Joe een week geleden, toen ik vertelde dat mijn laatste nieuw gekeregen keyboard inmiddels ook kapot was, nog hoofdschuddend verzuchtte dat ik er wel heel veel keyboards doorheen joeg en dat hij al ruim 8 jaar met het zelfde keyboard deed!
Maar zoals ik al zei, inmiddels begin ik me ook aan een aantal dingen te ergeren, soms klein, soms wat groter en soms erger ik me eigen werkelijk kapot hier.
Daar is om te beginnen het weer. Een populaire uitdrukking hier in Maine is: If you don't like the weather in Maine, wait another day. Met andere woorden, het weer veranderd hier met de dag. Zo zaten wij gisteren nog met zijn alle lekker buiten te genieten van het mooie warme weer, 5 minuten later moetsen we snel alle spullen verzamelen en naar binnen rennen omdat er een enorme storm aankwam. Eenmaal binnen begon het ontzettend hard te waairen, regenen en onweren. Alle ramen en deuren moesten gesloten worden. Toen ik 15 minuten later naar buiten keek was het weer droog en stond er een starlend zonnetje aan de hemel. Helaas was alles zeiknat dus lekker buiten zitten zat er niet meer in. En dan zit je dus binnen in een benauwd huisje! Bah.
Ook zo'n ergenisje, de insecten! Ik had al eerder verteld dat ik er weinig van moet hebben maar inmiddels erger ik me kapot aan de muggen en andere stekende beesten. Omdat ik hier bijna de hele dag op slippers (lees: oerlelijke birkenstocks) loop, zijn mijn witte pootjes inmiddels veranderd in iets wat meer lijkt op een ongebakken oliebol met krenten. Ik zit werkelijk vol met muggenbulten die vreselijk jeuken en heb dan ook al een paar slapeloze nachten achter de rug waarin ik om de haverklap wakker word van de jeuk. Bah!!
Mijn grootste ergenis op het moment is toch wel het leven met een ander gezin in een klein huisje. Natuurlijk zijn we blij dat we deze kans hebben gekregen zodat wij verder kunnen sparen om straks een eigen plekje te kunnen kopen maar ideaal is het zeker niet. Zo heb ik nog steeds zeer grote moeite met het doen van de " grote boodschap" als er mensen in huis zijn. Nu was dit een probleem wat ik ook in nederland al had maar over het algemeen bleven mijn gasten in Nederland niet de hele dag. Nu is het hier zo dat de badkamer met toilet aan de huiskamer grenst, naast de ouderlijke slaapkamer aan de ene kant en de keuken aan de andere kant. Dat is tot daar aan toe maar de badkamer wordt niet agfesloten door een degelijke dikke deur maar een dun paneeldeurtje met een soort van ingebouwde jaloezien die niet dicht kunnen! Elk geluidje is dus duidelijk hoorbaar en hoewel je niet precies kunt zien wat er zich in de badkamer afspeelt zie je wel de bewegingen. Waar Joe, als hij thuiskomt van zijn werk, zich vrolijk voor een minuut of 10 terugtrekt op het toilet voor een grote boodschap, sluip ik, 's morgens als iedereen naar zijn werk is, als een dief door het huis om me te ontlasten. Erg onhandig op de dagen dat Joe's moeder vrij is! Zeker in het weekend. Gevolg: 2 dagen buikpijn, een opgeblazen gevoel en na twee dagen ophouden moeite met de stoelgang.Binnenkort heeft zijn moeder een weekje vakantie.... Bah!!!
Wat me nog het allermeeste ergert zijn de bemoeienissen van zijn moeder. Ongetwijfeld allemaal heel goed bedoeld maar ik voed mijn kind graag zelf op en ik wil b.v niet dat hij vlak voor het eten volgestopt word met lekkere hapjes en als ik mijn kind 's morgns een lange broek aan doe, ook al is het warm, is dat mijn keuze en dan word ik er niet vrolijker van als ik, na herhaalderlijke verzoeken van haar kant om een korte broek mijn kind later buiten terug vind, lopend in alleen een rompertje. Kaine heeft momenteel veel moeite om in slaap te vallen. Gevolg is een dramatisch krijsend kind als hij alleen zijn bed al ziet. Inmiddels weten wij dat we hem gewoon een half uurtje moeten laten brullen, waarna hij overgaat op een half uurtje kwebbelen tegen alles wat hij in zijn bedje tegenkomt en dan vervolgens toch wel in slaap valt. Het enige wat we dan niet moeten doen is ons gezicht laten zien want dan begint het hele ritueel weer opnieuw. Vorige week stonden we buiten een peukje te roken toen ik haar ineens de kamer van Kaine in zag lopen. Toen ik haar een beetje boos duidelijk maakte dat dit dus niet de bedoeling is zei ze verontwaardigd, ja maar hij was al wakker hoor! Juist, dat begreep ik ook wel, het probleem nu was dat hij waarschijnlijk helemaal niet meer wou slapen, en ja hoor, 1 minuut later een hysterisch krijsend kind. Ach, wat zielig, zegt schoonmoeder, mag ik hem alsjeblieft uit bed halen en in slaap wiegen? NEE! Tot tien tellen Claud...... Bah!!!!!
Ook de ontelbare onafgemaakte klusjes hier in huis ergeren me rot. De badkamer word opnieuw betegeld, zowel muur als vloer. Douchen moet dus tussen een wand vol plastic zeil en op een aantal plekken is de vloer er al een stukje uitgehaald waardoor je na het douchen op een vieze, plakkerige houten vloer moet staan. In de huiskamer, die toch al niet zo groot is staat een loei van een doos met de nieuwe electrische openhaard. Wanneer die geplaats word? Geen idee. Buiten wordt gewerkt aan een nieuw drijvend terras, een zandbak voor Kaine, nieuwe ramen en deuren, andere lampen, bloembakken.... de keuken word gerenoveerd waardoor er al een aantal deurtjes ontbreken. Ik geloof best dat het straks allemaal prachtig wordt maar waarom niet eerst 1 karwei afmaken om je vervolgens te richten op het volgende? Als ik niet in Amerika woonde zou ik zeker het programma " help mijn man is klusser" ingeschakeld hebben met de vraag of de titel eenmaal veranderd kan worden in " Help, mijn schoonouders zijn klusser" .
Ook erger ik me een beetje aan het feit dat ik nog steeds niet echt iets met mijn eigen gezinnetje heb kunnen doen. Zodra ik met een ideetje kom (is er in Maine ergens een dierentuin?) springen mijn schoonouders een gat in de lucht: Ow wat een goed idee, zullen we daar snel een keer naar toe gaan? Eigenlijk wil ik ook gewoon een keer met man en kind op pad. En natuurlijk moet ik dat ook gewoon kunnen zeggen maar ze doen al zoveel voor ons, je wilt ze ook niet voor het hoofd stoten dus knik je maar van ja, doen we binnenkort een keer.
Gelukkig zijn ze er altijd voor te vinden om op Kaine te passen en zo konden Joe en ik vorige week dan eindelijk een dagje samen op pad om onze trouwdag alsnog te vieren....

We besloten om naar Belfast te gaan en de tourist uit te hangen. Belfast is het plaatsje waar ik straks graag wil wonen en we besloten dan ook om de auto ergens te parkeren en gewoon te gaan rondlopen. Eerst maar eens naar het haventje waar we genoten van de rust want het weer was niet heel erg goed en aangezien de mensen hier zowiezo al niet van die wandelaars zijn waren er weinig mensen op de been.


Daarna zijn we de kleine touristen winkeltjes gaan bekijken die eigenlijk niet heel veel verschillen met de winkeltjes op de boulevard in bijvoorbeeld Scheveningen. Veel rommeltjes, troepjes en te dure lelijke kleren. Overal door de straten stonden kunstprojecten die te maken hebben met fietsen. En aangezien we de tourist aan het uithangen waren moest ik natuurlijk op de foto met mijn favoriete exemplaar:

Na een tijdje rondgelopen te hebben en alvast een vaderdag cadeautje voor Opa te hebben gescoord in een geinig winkeltje met grappige hebbedingetjes besloten we dat het tijd was om ergens te gaan eten. Nu ben ik zelf niet al te gek van vis en dergelijke maar Maine is natuurlijk the place to be als het over seafood gaat dus besloten we naar een leuk seafood restaurantje te gaan. Joe bestelde een schotel met schelpen waar ik in eerste instantie van griezelde maar die bij nader onderzoek toch wel lekker waren en ik ging voor de gefrituurde garnaaltjes. Heerlijk! De bediening hier in Amerika is overvriendlijk maar dat heeft voornamelijk te maken met de fooi. je bent hier zowiezo verplicht om een fooi te geven en hoe beter de service hoe hoger de tip natuurlijk. De hi dear, lovely lady en sweeties zijn hier dan ook niet van de lucht als je aangesproken word. Ze menen er natuurlijk geen klap van maar goed, het is wel komisch.
Na de maaltijd zaten we zo vol dat we niet zin meer hadden om nog veel te wandelen. We maakten nog snel wat foto's en liepen terug naar de auto.



We besloten nog even naar Swanville te rijden. Ik had op internet een huis gezien waar ik graag een keer langs wou rijden. Swanville ligt naast Belfast en dit huis zou aan een meer leggen genaamd Swanlake. De prijs was weliswaar iets pittiger als we in gedachten hebben maar het zag er ontzettend mooi en " af" uit. Mijn enthosiasme nam al iets af toen we Swanville inreden. Links en rechts alleen maar trailers, veel, heel veel, Amerikaanse vlaggen aan de voordeur, kortom, niet helemaal mijn smaak maar toen we iets verder reden en in " het centrum" van swanville aankwamen (centrum bestond uit 1 plaatselijk supermarktje en een gebouwtje voor touristische informatie) moest ik toegeven dat het toch wel mooi was. Swanville Lake hadden we ook snel gevonden maar aangezien ik vergeten was het huisnummer op te schrijven en we op een geven moment al ergens bij huisnummer 198 zaten besloten we dat dit een onbezonnen zaak was, we zagen ontzettend veel te koop bordjes staan aan de straat maar aangezien de meeste huizen achter een bospad verscholen liggen en je ze dus niet vanaf de straat kunt bekijken zouden we het huis wat ik bedoelde waarschijnlijk toch niet vinden. We reden terug naar huis alwaar we opgewacht werden door een vrolijk verwende Kaine. Hoe blij we ook waren hem te zien, wij waren toch nog een beetje in de Honeymoon mood en hadden eigenlijk nog geen zin om weer vadertje en moedertje te moeten spelen. We besloten dat een boottochtje wel een goeie afsluiting was voor onze trouwdag. helaas was de accu van de boot niet opgeladen dus werd het de kano!




Natuurlijk genoot ik van het uitzicht terwijl Joe een hengeltje uitgooide. Het gekwaak van de kikkers was niet van de lucht en we zagen verschillende vissen en een grote schildpad onder de kano doorzwemmen. Helaas duurde het genieten niet erg lang. Joe die voorin de kano zat, met zijn rug naar me toe begon wat om zich hene te zwaaien. Toen ik opkeek zag ik niet 1, niet 10, maar wel honderd mugjes op zijn rug zitten. Op dat zelfde moment zwermde er ook honderden muggen om mij heen! Blijkbaar waren we door een nest heen gevaren. Veel gegil en gezwaai van mijn kant natuurlijk, peddelen ging al helemaal niet meer en tussen het gekrijs en gezwaai moest ik ook nog mijn evenwicht zien te behouden zodat de kano niet omsloeg.
We besloten maar snel terug te gaan, het was ondanks het muggendrama toch een leuke afsluiting van een romantisch dagje. Bovendien leverde het ook weer wat mooie plaatjes op en een kans om het huis nu eens vanaf het water te zien



We sloten de dag af met een lekker drankje op het terras en het besluit om dit toch vaker te doen!

Vandaag is het weer maandag en het gewone leven is weer in volle gang. iedereen is naar zijn werk, ik ben al naar het toilet geweest ;) , het is mooi weer (voor zolang het duurt) dus het is de hoogste tijd om aan de gang te gaan. De kattenbakken moeten verschoond worden, het beddengoed zit in de wasmachine (jaja, nog steeds met koud water en heel veel wasverzachter) er moet hoognodig gestofzuigd en gedweild worden. Als me dit allemaal lukt voor Kaine zijn slaapje heb ik mischien de kans om straks even in de zon te gaan zitten!

Tot snel!