Afscheid van mijn lieve kleine prinses Tazzy

Wat gisteren een gezellige dag had moeten worden in verband met mijn verjaardag is uitgelopen in een van de moeilijkste en zwaarste dagen uit mijn leven. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn kleine, lieve poes Tazzy. Ze heeft slechts 9 jaar mogen worden.


Ik zal nooit de dag vergeten dat een buurjongetje bij me aan de deur stond met een klein poesje in zijn armen. Heb ik gevonden, zei hij, en ik mag hem van mijn moeder niet houden, wilt u hem? Natuurlijk kon ik geen nee zeggen, en zo kwam dit kleine wollige pluizebolletje mijn leven binnen gestapt. Al vanaf die eerste dag sliep ze bij me in bed en dat heeft ze tot aan een half jaar geleden volgehouden. Tazzy bleef altijd een klein poesje. Tot aan het laatste bezoekje aan de dierenarts toe vroegen mensen die haar voor het eerst zagen of ze nog een kitten was. Ondanks haar kleine postuurtje wist ze goed van zichzelf af te bijten. Zeker als het om eten ging want hoe klein ze ook was, ze was het grootste schooiertje hier in huis! Tijdens het avondeten draaide ze rondjes om je heen en als je even niet goed oplette stal ze wat van je bord. Als ze iemand nog niet goed kende bleef ze een tijdje op een afstand maar als ze doorhad dat je niets kwaad in de zin had kwam ze op haar mini voetjes naar je toe getrippeld. Flirten, noemde ik het altijd.
Toen ze 8 maanden oud was kwam ik op een dag thuis en vond ik haar op mijn bed met 1 van haar oogjes half uit haar kleine koppie. Ik bracht haar razendsnel naar de dierenarts waar ze haar oogje helaas moesten verwijderen. Tot op de dag van vandaag weten we nog niet wat er gebeurd is, 1 van de andere katten of de honden? Het was erg treurig maar gelukkig kon ze zich prima staande houden met haar ene oogje. Ze heeft vele nieuwe huisgenootjes zien binnenkomen in haar leventje en die accepteerde ze altijd zonder mopperen. Ze liet altijd wel merken wie er de koningin in huis was. Behalve als ze krols was, dan was iedereen haar beste vriendje.

Toen ik bijna 6 maanden geleden naar Amerika verhuisde heeft ze een tijdje moeten wennen. Ze sliep 'snachts ook niet meer bij me in bed, wat ik heel erg miste na bijna 10 jaar. Twee nachtjes heeft ze dit nog gedaan maar toen hield het echt op. De laatste tijd zat ze vaak 'snachts op de trap of lag ze in haar eentje boven op de bank. Ik weet niet zeker of ze zich toen al niet helemaal lekker voelde, ze at nog goed en als wij boven aan tafel zaten te eten hoorde we haar vaak vanaf de trap miauwen omdat ze niet dichterbij durfde te komen i.v.m. de hond maar ik zorgde meestal wel dat ik wat lekkers voor achterhield wat ik dan later voor haar mee naar beneden bracht.
Ruim een week geleden begon ze te niezen. En na een paar dagen zag ik dat er wat bloed mee uit kwam als ze nieste. Eerst dacht ik dat ze gewoon een vervelende verkoudheid had opgelopen. Tot ze zondag niet meer at. En als Tazzy niet meer at was er iets goed mis! Ze lag de hele dag op de bank en 's avonds besloot ik dat we naar de dierenarts moesten, haar hele oogje begon ook op te zwellen. Bij de dierenarts zagen we even de oude vertrouwde tazzy weer terug. Waarschijnlijk uit angst begon ze te flirten met de dokter en ons. Kopjes geven, spinnen...
De dokter dacht aan een voorhoofdholte ontsteking en gaf haar een antibiotica injectie die haar snel beter zou laten voelen. Eenmaal thuis gekomen kroop ze weer terug op haar plekje op de bank en de volgende dag merkte ik dat er niks veranderd was, ze zag er eigenlijk nog veel zieker uit. Er kwam nu ook zoveel vuil uit haar oog dat ze hem bijna niet meer kon openhouden. Nadat er dinsdags nog niets veranderde besloot ik haar gisteren terug te brengen naar de dierenarts. Ik bracht haar 's morgens vroeg weg en die dierenarts zou haar later op de dag onderzoeken en me bellen. Om 11.00 belde ik zelf naar die dierenarts die me vroeg of ik langs kon komen. Daar aangekomen zei ze dat het er niet goed uit zag. Het was of een zeer ernstige ontsteking of een tumor. Ze besloten haar onder narcose te brengen en zouden dan kijken of ze, wat het ook was, konden verwijderen. Toen ze Tazzy uit haar kooitje haalde en ze mij zag, zag ik even weer mijn oude, vertrouwde flirtertje. Terwijl de assistente haar vasthield en ik haar aaide probeerde ze me kopjes te geven en legde haar pijnlijke koppie in mijn hand. Ik ben jankend naar huis gereden en wachtte op het telefoontje. Dat kwam om kwart voor 5. Het was niet goed....De dierenarts was er bijna zeker van dat het een tumor was die al een heel stuk van het bot achter haar neusje had aangetast. Ik vroeg haar wat zij dacht dat het beste voor haar zou zijn en ze adviseerde me om haar niet meer uit de narcose te laten ontwaken. Ik ben als een gek terug gereden, wat maar weer eens duidelijk maakt hoe verschrikkelijk onhandig die afstanden hier kunnen zijn. Ruim 40 minuten later kwam ik ver na sluitingstijd pas aan. gelukkig hadden ze op me gewacht. Daar lag mijn kleine meisje met slangetjes uit haar mond en een infuus in haar pootje. Ik heb mijn hand nog op haar kunnen leggen terwijl ze de laatste injectie kreeg ingespoten en een minuut later stopte ze met ademen.
Ik heb haar mee naar huis genomen, vandaag gaan we haar begraven achter het huis op een mooi plekje.
Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ik heb de afgelopen jaren, zelfs een half jaar geleden nog, afscheid moeten nemen van veel van mijn lieve beestjes. Allemaal ontzettend verdrietig en treurig maar allemaal hadden ze een respectabele leeftijd bereikt. En bij allemaal had ik het aan zien komen. Maar niet bij Tazzy, die een week geleden hier nog vrolijk rondliep. Zij had nog minstens 5, maar misschien nog wel 10 mooie levensjaren voor zich. En ik voel me absoluut niet goed bij het idee dat ik niet echt goed afscheid heb kunnen nemen. Wat moet er in haar koppie rondgegaan zijn toen ik haar gisteren achterliet bij vreemde terwijl ze zich al zo slecht voelde?
Hoe kan het nou dat mijn lieve, kleine prinsesje er zomaar niet meer is?

Natuurlijk hou ik van al mijn poezen evenveel maar Tazzy had iets speciaals, juist omdat ze zo klein was maar met zo'n sterke persoonlijkheid en omdat ze na het laatste afscheid van Speedy het langste bij me was, was ze toch mijn favoriet.

Lieve kleine prinses, klein schooiertje met je ene oogje, flirtertje, lieve kleine Tazzy, ik ga je zo ontzettend missen!! Ik hou van je, forever in my heart,

Je vrouwtje.

With heavy hearts, and tears in my eyes
after all these years, we must say goodbye
Please understand, i've done all I could
if there was anything I could do, you know I would

I'm sitting right here, gently rub your ears
while I talk to you softly, trying to hold back the tears
The memories you gave me, i'll never forget
especially the ones, of the day we met

One last hug, and one last kiss
you have no idea, how much you'll be missed
To look into your eye, this one last time
you tell me it's ok, you know it's your time

Close your eye now, and go to sleep
I'll pray to above, you're soul he'll keep
Go in peace now, my sweet cat
I'll stay right here with you, until the end

Dream of that special day and time
when we'll meet at the Bridge, and all will be fine
We'll run and play, side by side
with a soft warm feeling, deep down inside

Your memory will live on, in each one of us
you'll always be number 1, to all of us
Have a safe journey, through the night
I promise when you awake, you'll be in the light

So with a heavy heart, and tears in my eyes
just for now Tazzy; we say goodbye