Verhuizen, vertrekken en aankomen

De Verhuizing

19 mei was dan de dag van de verhuizers. 's Morgens rond half 8 stonden ze voor mijn deur met een klein vrachtwagentje en een lift. Moet het daar allemaal in dacht ik nog maar nee, uit het wagentje staptte 3 verhuizers en verder kwamen er nog een heleboel rollen bubbeltjes plastic, dozen , dekens, plakband enz. uit. Vakkundig werd alles wat nog niet ingepakt was, zoals de meubels ingepakt, rondslingerende spulletjes verdwenen als sneeuw voor de zon, ik moest zelfs af en toe nog even: HO! DAT HOEFT NIET MEE! roepen, anders was zelfs de t.v en de lampen en een laatste doos met rommeltjes voor Kaine mee ingepakt. Rond een uur of 11 zat alles in dozen en karton en verscheen er een 20 ft. container in de straat. De lift werd geinstalleerd en binnen mum van tijd zag ik mijn in ruim 20 jaar tijd verzamelde spullen de container in verdwijnen. Rond half 2 kon de container naar Rotterdam vertrekken, ware het niet dat we een telefoontje kregen dat de douane eerst nog kwam kijken. aangezien alles al in de container zat viel er niet veel te zien en mocht hij dan eindelijk verzegeld worden en gaan. Erg vreemd om in een zo goed als leeg huis rond te lopen maar veel tijd om er over na te denken had ik niet, ik moest aan de slag om het huis in oude staat terug te brengen en had daar elke vrije minuut voor nodig!

De Laatste week in Tilburg

De laatste week stond dus in het teken van opruimen. Ik moest overal de vloerbedekking verwijderen, spijkers en pluggen verwijderen, schoonmaken, nog wat kleine reparaties uitvoeren en ondertussen ook nog wat dingetjes regelen. Aangezien Kaine niet meer naar de oppas ging moest ik dit voornamelijk doen in de uurtjes dat hij sliep. Nu was er in de avonduren toch niet veel anders te doen aangezien ik geen internet, tv of radio meer had. Langzaam maar zeker zag ik alles steeds leger worden. Ik had nog een matrasje met een oude deken om zelf op te slapen, een campingbedje geleend van Pascalle voor Kaine, een tuinstoel om op te zitten en een magnetron voor een kant en klaar maaltijd op te warmen aangezien ik ook geen potten en pannen meer had om te koken. Godzijdank had ik mijn auto kunnen verkopen aan het onderbuur meisje met de voorwaarde dat ik hem nog tot dinsdags voor vertrek kon blijven rijden. Ik had hem nog veel te hard nodig. Zo moest ik bijvoorbeeld nog met een volle auto vloerdelen naar de stort. De laatste dag nog snel even naar de stad en toen was het dan eindelijk woensdagavond, de laatste avond in nederland. Een dubbel gevoel, natuurlijk vond ik het vreselijk om alles en iedereen achter te laten maar na een week in een kaal, stoffig huis zonder spullen was ik er wel helemaal klaar voor, ik had het helemaal gehad in dat huis!

De dag van vertrek

Mijn wekkertje zou om half 5 afgaan maar om kwart voor 4 was ik al klaarwakker. Ik ben dus opgestaan en heb als eerste mijn matras, deken en kussen buiten gezet. Kaine lag nog heerlijk te pitten. Ik ben dus gaan douchen, heb voor Kaine een fles pap warm gemaakt en toen snel de magnetron buiten gezet. Daarna de katten alvast over 3 kamers verdeeld met de kennels erbij en de deuren dicht zodat ik ze makkelijk kon vangen als de dierenambulance die ze zou ophalen kwam. Die kwam klokslag 7 uur zoals afgesproken. Arme beestjes! Ik vond het super zielig om ze mee in het wagentje te zetten. Ze hadden gelukkig geen idee van wat ze te wachten stond!

Ik ben toen snel de kattenbakken gaan leegmaken en heb ze naar de plastic container gebracht. Daarna alle koffers dichtgemaakt, mezelf een beetje gefatsoeneerd en toen stonden Pascalle en Gerard, die me weg zouden brengen al voor de deur. Kaine wakker genmaakt en aangekleed, toch nog een aantal dingen achter gelaten die echt niet meer in de tassen / koffers konden en toen was het tijd om te gaan. Uitgezwaaid door de buren reden we richting Antwerpen alwaar ik de thalys zou moeten nemen richting Schiphol. Natuurlijk was het ondertussen toch weer later als de bedoeling en met de drukte op de weg en het moeilijk rijden in Antwerpen zelf kwam ik om 10.00 pas op het station aan. Pascalle en Gerard keerde om richting Schiphol met mijn koffers en Kaine en ik vertrokken iets later als de bedoeling met de trein naar Amsterdam. Fijn dat het ruim 250 euro op de ticketprijs scheelde maar denk toch niet dat ik het nog eens zou doen zo, veel te veel gestress! Op schiphol aangekomen stonden mijn zus en haar vriend al op me te wachten om uit te zwaaien. Helaas waren Pascalle en Gerard nog 50 km van ons af dus het inchecken moets nog even wachten. Toen zij er dan eindelijk waren was er nog net tijd voor een snelle peuk en toen moest ik toch echt gaan, het was al 13.00 geweest en mijn vlucht vertrok om 13.50! Het inchecken duurde ook erg lang, blijkbaar is het toch erg onhandig als je een kind op schoot met een normaal ticket hebt terwijl je zelf een e-ticket hebt. Bovendien had ik ook nog voor 155 euro aan overbagage, slik...

Tja, en dan komt het onvoormijdelijke afscheid. Dikke tranen bij zowel mij als Pascalle en met een dikke prop in mijn keel ben ik door de douane gegaan. Ik kon nog net Kaine een schone luier aan doen bij de gate en toen was het de hoogste tijd om aan boord te gaan. Gelukkig had ik gevraagd of er nog een stoel vrij was naast me en dat was geregeld dus kon Kaine gewoon op een stoel zitten in plaats van op schoot!

De reis

De vlucht verliep eigenlijk boven verwachting goed! We hadden een geweldige plek in het midden van het vliegtuig met niemand voor ons en extra beenruimte! De twee plekken naast ons werden bezet door een vader, moeder en een kindje van Kaine's leeftijd dat wel op schoot moest zitten, was ik even blij dat ik om die lege stoel gevraagd had! Kaine deed het uitstekend! Natuurlijk wou hij niet de hele tijd stil blijven zitten, maar heel af en toe een stukje door het gangpad rennen, dan weer even tv kijken, een boekje lezen, en spelen met het meisje naast hem was voldoende om hem bezig te houden en hij heeft geen moment gehuild! Zelf kwam ik eigenlijk nergens aan toe, hij viel net voor het eten kwam even in slaap tegen mijn schouders zodat ik even een stukje film kon opzetten naar hij werd wakker toen het eten kwam. Al met al vond ik het erg meevallen en voordat ik het wist riep de piloot dat we binnen een half uur zouden gaan landen.

In Boston aagekomen moesten we door de security check waar een enorme rij stond. Kaine was ondertussen gelukkig in de buggy in slaap gevallen en heeft niet mee gekregen hoe lang dat duurde! Hier moest ik ook de geheimzinnige bruine enveloppe afgeven waarna ik doorgestuurd werd naar een immigratie kantoortje beneden naast de bagageband. Hier heb ik een kleine 20 minuten moeten wachten waarna ik geroepen werd. Ik moest nog even mijn vingerafdruk geven, twee handtekeningetjes zetten en toen was alles geregeld! Ik was officieel toegelaten in Amerika! Hierna kon ik dan mijn koffers op gaan halen die ondertussen al van de band gehaald waren. Dat was even onhandig met 4 koffers, een mega grote sporttas en een kind in de buggy!

De schuifdeuren gingen open en daar stond Joe op ons te wachten met een roosje in zijn hand ;)

Erg fijn om elkaar weer in de armen te kunnen sluiten. Ook mijn schoonouders waren blij, zeker om Kaine te zien, die overigens nog steeds sliep. Nu moesten we gaan zoeken waar de katten gebleven waren! Omdat niemand op het vliegveld ons dat kon vertellen, alleen dat het dus niet op het vliegveld zelf was zijn we met het gehuurde busje gaan zoeken naar het gebouw van Delta Cargo. Na 20 minuten gezocht te hebben vonden we dan eindelijk het gebouw. Ik naar binnen met mijn papieren waarna ik een dikke envelop kreeg met de opdracht die af te geven bij customs op terminal E, de terminal waar ik aan kwam! Wij dus weer terug naar het vliegveld, de envelop afgegeven, gewacht op een stempeltje en toen kregen we toestemming om de katten op te gaan halen bij....juist, Delta Cargo! Aargh, wat een gedoe allemaal! Ook daar moesten we wederom de papieren laten zien en kregen we eindelijk toestemming om het warehouse binnen te gaan. En daar zaten mijn arme beestjes dan, tussen de rommel, heftrucks, pakjes en andere spullen, opgestapeld in hun kennels op een pallet. Echt heel zielig. We hebben ze snel in de auto gezet en konden toen eindelijk naar huis. Een reis van ruim 3 uur met nog een tussenstopje bij de Mac. Ik heb er niet veel van mee gekregen, viel steeds in slaap, werd af en toe wakker van een miauwende kat of de hobbels in de weg (wat hebben wij in Nederland dan toch fijne wegen!). Volgens mij was het ondertussen 11.30 lokale tijd, dus was ik al ruim 24 uur wakker en wou niets liever dan mijn bedje in!

En nu...

De volgende ochtend om kwart voor 5 werd ik wakker en zag dat het een hele mooie dag zou gaan worden, de zon scheen al een beetje en over het meer waar ik op uit kijk (zal later wat foto's plaatsen) hing een dikke laag mist. Ik kon niet meer slapen en ben buiten op het terras een peukie gaan roken. Ik kreeg er gewoon een vakantie gevoel van en eigenlijk heb ik dat gevoel nu nog een beetje. Ondanks dat we bij mijn schoonouders in wonen hebben we toch een plekje voor onszelf. De kelder is zoveel mogelijk ingericht als een huiskamertje, weliswaar een huiskamer met een bed erin naar goed. Kaine heeft zijn eigen ienimini kamertje waar vroeger het washok was.

Gisteren was Joe nog vrij en zijn we met zijn moeder aan shoppen bij Walmart om nog wat spulletjes aan te schaffen, vandaag is hij aan het werk, en heb ik nu even het rijk voor mezelf alleen, toch wel erg prettig. Vanmiddag gaan we even kijken bij Joe op het werk.

Kaine vind het allemaal wel prima, jij heeft de grootste lol met oma, vermaakt zich hier beneden prima. Hij vind het alleen nogal eng om buiten op de veranda te lopen, hij lijkt de planken vloer niet te vertrouwen en wil alleen aan het handje lopen. Ook de rest van " de tuin" met gras, zand en dennenaalden vertrouwd hij niet zo. Duidelijk een stadskind....;)

Oja, vergeet bijna te vertellen hoe het met de katten gaat! Nou, die schoten bij aankomst allemaal onder het bed en het bankstel en hebben daar de hele nacht gezeten! Nu komen ze langzaam maar zeker steeds vaker te voorschijn, zeker Aldy die nu al constant voor de tuindeuren staat te gluren naar de eekhoorns die voorbij schieten!

De poes van Joe is helemaal in zijn nopjes met alle gezelligheid hier beneden, vanmorgen vroeg vloog ze rollebollend met Aldy door de kamer! Ook noddy, degene waar ik me thuis altijd nogal druk om maak omdat ze erg bang is van de meeste katten, lijkt het hier goed naar haar zin te hebben, juist omdat haar twee grootste rivalen Dusty en Stimpey nu voornamelijk verstopt zitten, heeft zij de kans om vrij rond te lopen. Ik denk dat het allemaal wel goed komt met ze!

Het is vandaag weer een een lekker warm dagje, niet te warm maar gewoon lekker genoeg om buiten op het terras een cigaretje te roken en een drankje te drinken met uitzicht op het meer. Nogmaals, het vakantiegevoel zal ik nog wel even houden tot ik ga beseffen dat ik echt hier blijf en het geen vakantie is.

Tot snel!

Oja, voor de gene die het leuk vinden om op de hoogte te blijven houden van wat er hier allemaal gebeurd, je kunt je als volger aanmelden voor mijn blog en ergens kun je dan volgens mij de optie kiezen om een melding te krijgen als ik iets nieuws gepost heb! Mischien handig?