Interview

Gisteren het interview gehad op het consulaat.
Om kwart voor 1 stond ik voor de poort, als eerste, had tips gekregen om er op tijd te zijn zodat ik vooraan in de rij zou staan. Achteraf was dit niet nodig omdat als eerste de mensen met een appointmentletter naar binnen mochten. Op dat moment was ik nog de enige dus mocht als eerste naar binnen. Ik gaf mijn documenten af aan het loket: paspoort, birthcertificate. Ook vroeg ze om een copie dat ik helaas niet bijhad. Nu zag ik voor het eerst de enorme stapel papieren die er in de loop van de afgelopen twee en half jaar over en weer zijn gegaan. Gelukkig zat er tussen die stapel nog een copietje dus alles was in orde. Nog even vingerafdrukken laten maken, 7 euro aan postzegels afgegeven en alles was compleet, ik mocht gaan zitten totdat de consularofficer me zou roepen. Tijdens het wachten raakte ik aan de praat met een stelletje, zij Amerikaans, hij Nederlands. Ook zij waren al bijna twee jaar aan het wachten doordat er dconstant fouten gemaakt werden. Samen nog even gemopperd over de gang van zaken totdat de officer arriveerde. Het stelletje mocht als eerste omdat ze geen afspraak hadden maar een telefoontje hadden gehad dat ze langs moesten komen omdat er weer ergens een fout ontdekt was. Natuurlijk gunde ik ook deze mensen een goede afloop maar baalde er achteraf wel van dat ze als eerste mochten: het duurde anderhalf uur voor ze klaar waren! Toen was het mijn beurt, altijd weer lachen als een Amerikaan de achternaam Eekels probeert uit te spreken: Miss Eckels mocht naar loket 6 komen. Er moest nog even een nieuwe afdruk van mijn wijsvinger gemaakt worden want er was iets niet goed gegaan. Wat ik ook wel begreep, deze loketjes zijn zeker wat betreft hoogte niet gemaakt voor mensen van 1.60 meter, ik kon de eerste keer maar half bij het vingerafdrukapparaatje! So you are gonna move to Maine? Vroeg de officer. Yes! Ik verwachtte nog een heleboel vragen over het hoe en waarom, maar dat was het. Ze liet me een formulier zien en vroeg of ik dat eerder gezien had, ik zei eerlijk dat ik het absoluut niet meer zeker wist aangezien ik in de afgelopen jaren naar mij gevoel wel honderden verschillende formulieren voor mijn neus gehad had. Ze lachtte en zei dat ik mijn hand op moest steken en toegeven dat ik alles naar waarheid had ingevuld had en begrepen had. Ik zei: I do! Ze keek nog eens naar de papieren en zei: Everything looks great, you'll get your visa in the mail in 4 to 5 days! 45 days!? riep ik geschrokken. Nee, lachtte ze nogmaals, 4 TO 5 days! En dat was het. Om half 4 liep ik weer terug richting tram met de wetenschap dat ik binnen 6 maanden in Amerika ben. Ineens lijken die twee en half jaar voorbij gevlogen en komt het heel dichtbij.
Nu gaat het grote regelen dan eindelijk beginnen, volgende week ga ik contact opnemen met internationale verhuisbedrijven om offertes aan te vragen, ik ga langzaam aan eens kijken wat er de deur uit kan en wat absoluut mee moet naar Amerika, aanbiedingen in de gaten houden voor vliegtickets etc.
Natuurlijk wil ik zo snel mogelijk mijn gezinnetje weer samen hebben en heb ik al veel te lang gewacht maar ik heb het gevoel dat deze laatste 6 maanden voorbij zullen vliegen.

Word vervolgd!